ΓΙΑΤΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΗΜΕΡΑ;

Τελέστηκε το απόγευμα της Κυριακής 5 Μαρτίου 2017 στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος, ο δεύτερος Κατανυκτικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου, ο οποίος στο σύντομο λόγο του υπογράμμισε ότι ιδιαίτερα την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Εκκλησία μας, μάς καλεί να ελέγξουμε τον εαυτό μας, κάνοντας τη δική μας αυτοκριτική και να αναρωτηθούμε τι εν τέλει ζητάμε από το Θεό και ποιά θα πρέπει να είναι η στάση της ζωής μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Ακολούθως το λόγο πήρε ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γεν. Αρχ. Επίτροπος της Ι.Μ. Κερκύρας, ο οποίος και ανέπτυξε την ομιλία του με θέμα : “Γιατί Ορθόδοξος σήμερα;”.

Ο π. Θεμιστοκλής  αρχικά έθεσε το ερώτημα : Γεννηθήκαμε και είμαστε Ορθόδοξοι από παράδοση ή και από επιλογή;Βαφτιστήκαμε Ορθόδοξοι στην μικρή μας ηλικία, ακολουθούμε την πίστη των γονέων μας, ανήκουμε σε μία χώρα στην οποία η μεγάλη πλειοψηφία παραμένει πιστεύουσα στο ορθόδοξο δόγμα, χωρίς βεβαίως να εξετάζουμε αν στην πράξη η πίστη είναι ενεργούσα, συνεχίζουμε μία μακραίωνη παράδοση μια και είμαστε Έλληνες. Είμαστε Ορθόδοξοι χριστιανοί. Πόσο όμως αυτό νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας; Αποτελεί πραγματικό συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς μας και όχι ένα από τα προσωπεία τα οποία υποδυόμαστε για να μπορούμε να ανήκουμε σε μία κοινότητα, σε μία κοινωνία; Είναι η Ορθοδοξία αυθεντικό στοιχείο της ιδιοπροσωπίας μας; Αν αφαιρέσουμε την ορθόδοξη πίστη θα νιώθουμε ότι μπορούμε να ζούμε, να υπάρχουμε, να προχωρούμε;

            Επιπλέον ο π. Θεμιστοκλής συμπλήρωσε ότι η Κυριακή της Ορθοδοξίας αποτελεί για όλους μας μία ευκαιρία να δούμε αυτό το καίριας σημασίας ερώτημα. Να σπουδάσουμε στην απάντησή του το «είμαστε Ορθόδοξοι επειδή το θέλουμε από τα μύχια της καρδιάς μας». Είμαστε Ορθόδοξοι διότι νιώθουμε ότι χωρίς την Εκκλησία η ζωή μας δεν έχει νόημα. Ότι δεν μπορούμε όχι μόνο να ελπίζουμε στην αιωνιότητα, αλλά ούτε και στον παρόντα χρόνο να πατήσουμε στα πόδια μας χωρίς την ταυτότητα του Ορθοδόξου χριστιανού. Και είμαστε έτοιμοι, έχοντας επίγνωση του ορθόδοξου ήθους, να παλέψουμε να διατηρήσουμε την συστατικότητά του ως βάση για την πορεία μας τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Μία από τις πιο ωραίες προτυπώσεις της Εκκλησίας στην Παλαιά Διαθήκη είναι και αυτή της Κιβωτού, συμπλήρωσε ο π. Θεμιστοκλής. Αν σπουδάσουμε τρεις από τις εμφανίσεις αυτής της προτύπωσης, θα μπορέσουμε να αντλήσουμε στοιχεία γιατί το να είμαστε Ορθόδοξοι είναι υπόθεση και επιλογής, και μάλιστα συνειδητής.

Η πρώτη προτύπωση είναι με την κιβωτό του Νώε. Η δεύτερη προτύπωση είναι με την κιβωτό της διαθήκης. Στην τρίτη προτύπωση ο βασιλιάς Δαβίδ ζητά να μεταφέρει την κιβωτό από τον τόπο της εξορίας στα Ιεροσόλυμα. Αυτές οι τρεις εικόνες μας δείχνουν πολύτιμα στοιχεία γιατί καλούμαστε σήμερα να διατηρήσουμε από επιλογή την ορθόδοξη ταυτότητα. Η κιβωτός του Νώε μας διδάσκει την ανάγκη της αντίστασης στο κακό. Η κιβωτός της Διαθήκης μας δείχνει ότι τιμαλφή μου είναι οι εντολές του Θεού και ιδίως η καινή εντολή της αγάπης. Μας δείχνει την ανάγκη διαφύλαξης της παράδοσης ως παρακαταθήκης αιωνιότητας. Ότι χρειαζόμαστε αντί για το ΕΓΩ τον ΝΑΟ, δηλαδή την συνάντηση των προσώπων με τον Θεό και μεταξύ μας. Αντί για το ΘΕΛΗΜΑ την ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ, την δοξολογία δηλαδή στον Θεό για κάθε τι που ο Ίδιος επιτρέπει να έχουμε, ακόμη και για τους σταυρούς, αλλά και το «ευχαριστώ» για την ύπαρξη και την ζωή κοντά Του. Αντί για το ΔΙΚΑΙΩΜΑ, την ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, δηλαδή την απόφαση η ζωή μας να είναι κάπως έτσι: «η ανάγκη σου ανάγκη μου, η χαρά σου χαρά μου, η λύπη σου λύπη μου, πρωτίστως όμως η πείνα μου και η δίψα μου για Θεό και σωτηρία να με κάνει να μιλώ στον Θεό για σένα και σε σένα για τον Θεό».

Επιπροσθέτως ο π. Θεμιστοκλής επεσήμανε ότι η Ορθοδοξία είναι η διαφύλαξη του ήθους της Κιβωτού. Η αντίσταση στο κακό και στην μετατροπή του φρονήματος της ζωής σε σαρκικότητα, στο ΕΓΩ, το ΘΕΛΗΜΑ, το ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Είναι η έξοδος από την απολυτότητα της αλήθειας που ο νους μας πιστεύει ότι κατέχει και η είσοδος στην καρδιά με την εμπιστοσύνη στον Θεό, την αγάπη, την προσευχή, την ταπείνωση, την επίγνωση των ορίων μας. Είναι, τέλος, η χαρά της πίστης. Η ελπίδα στην Ανάσταση και η απόλαυση της κοινωνίας με τον Θεό και τον πλησίον στον ναό, στην ευχαριστία, στην κοινότητα. Η άρνηση της έπαρσης, αλλά και η απόφαση να μην παραθεωρήσουμε την αυθεντικότητά μας.

Καταλήγοντας ο π. Θεμιστοκλής τόνισε ότι  δεν είμαστε Δύση. Δεν είμαστε Ανατολή. Είμαστε Ορθόδοξοι από επιλογή και μάλιστα σήμερα. Αν ακολουθήσουμε την αυθεντικότητα αυτής της οδού, όντας μέλη της σωστικής κιβωτού της Εκκλησίας, τότε μας περιμένει μία δωρεά ανεκτίμητη και μοναδική: αυτή της αγιότητας. Απλώνουμε το χέρι μας και μας δωρίζεται. Το γεμίζουμε λίγη αγάπη και παίρνουμε την πληρότητα της μέσα από την παρουσία και την κοινωνία με τον Χριστό. Και σ’ αυτόν τον δρόμο χωρά ο άλλος. Ο κάθε άλλος.