Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Συναυλία και βράβευση της Παλαιάς Φιλαρμονικής Κέρκυρας




Το βράδυ του Σαββάτου 28 Μαϊου 2016 πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Θέατρο συναυλία του Μουσικού Σώματος (Μπάντας) της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας “ Ο Άγιος Σπυρίδων “ υπό την διεύθυνση του Αρχιμουσικού Σπυρίδωνος Προσωπάρη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Ιεράς Μητροπόλεως για τα 300 χρόνια από το Θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος και τη λύση της πολιορκίας του 1716.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με το καλοσώρισμα από τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Ι.Μ. Κερκύρας Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανό.

Ακολούθησε το Απολυτίκιο του Αγίου Συρίδωνος, κατά την κερκυραϊκή ψαλτική.

Ακολούθως η κ. Ελένη Βουσολίνου, Φιλόλογος, διάβασε το κείμενο του Κώστα Καρδάμη “ Παλαιά Φιλαρμονική και κερκυραϊκές θρησκευτικές τελετές : μια αναδρομή “.

Στη συνέχεια η Φιλαρμονική παιάνισε τα κάτωθι έργα :

Ο Πολυούχος της Κέρκυρας  του Σπύρου Προσωπάρη

Σε Υμνούμε του Arcangelo Corelli

Προσευχή του Κώστα Σαμσαρέλου

Ιουδήθ Θριαμβεύουσα του Antonio Vivaldi (Από το στρατιωτικό ορατότριο για την πολιορκία της Κέρκυρας το 1716)

Ναοί στο σχήμα του ουρανού του Μίκη Θεοδωράκη

Wag-Verdiana των Richard Wagner και Giuseppe Verdi

Ακολούθησε η κ. Ελένη Βουσολίνου με το κείμενό της “Κέρκυρα : Άγιος Σπυρίδων και Παλαιά Φιλαρμονική “

Εν συνεχεία ακούστηκαν τα κομμάτια :

Το μεγάλο ρωσικό Πάσχα του Nikolay Rimsky-Korsakov

Amleto του Franco Faccio

Τελετή Απονομής του Χρυσού Σταυρού μετά Αστέρος του Αγίου Σπυρίδωνος στην Φ.Ε.Κ.

Στη προσφώνησή του ο  Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, φανερά συγκινημένος ευχαρίστησε εξ’ονόματος της Τοπικής Εκκλησίας, τη Φιλαρμονική για την προσφορά της από το 1840 στην κερκυραϊκή κοινωνία, δοξολογώντας το Θεό και διαπαιδαγωγόντας τους νέους ανθρώπους με αξίες και ιδανικά.
Από την πλευρά του ο Πρόεδρος της Φιλαρμονικής κ. Σπυρίδων Παδοβάς ευχαρίστησε και εκείνος με τη σειρά του το Σεβασμιώτατο, αλλά και όλους τους κερκυραίους, για τη στήριξή τους στην Παλαιά.
Ακολούθησε η ανάγνωση της Πράξεως του Μητροπολιτικού Συμβουλίου " Μητροπολιτική Γνώμη ", από το Γραμματέα της Ιεράς Μητροπόλεως κ. Κωνσταντίνο Θύμη.
Αμέσως μετά ο Σεβασμιώτατος απένειμε το ανωτέρω παράσημο στον Πρόεδρο της Φ.Ε.Κ. κ. Σπυρίδωνα Παδοβά. 
 
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με το έργο του Richard Wagner Tannhauser σε μεταγραφή του Αρχιμουσικού κ. Σπύρου Προσωπάρη.    



                                                         
 


 






 

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Διημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας – Μέρος Β’




Το πρωί του Σαββάτου 28 Μαϊου 2016 συνεχίστηκε η Διημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, αφιερωμένη στα 300 χρόνια από το Θαύμα της διάσωσης της Κέρκυρας από τους Οθωμανούς.

Προεδρεύων της δεύτερης συνεδρίας ήταν ο κ. Δημήτρης Μεταλληνός, διδάσκων στο Ιόνιο Πανεπιστημίο.

Πρώτος ομιλητής ήταν ο κ. Αθανάσιος Καραθανάσης, Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα “ Ουρανού κρίσις “ ( Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός στην καθ’ημάς Ανατολή μετά το θαύμα του Πιζάνι ). Ο κ. Καραθανάσης ανέφερε ότι το  θαύμα “ Ουρανού κρίσις” το οποίο έλαβε χώρα στην πόλη της Κέρκυρας το 1718, όπου με επέμβαση του Αγίου Σπυρίδωνος απετράπη η δημιουργία καθολικού θυσιαστηρίου  (Αλτάρι) εντός του ναού του Αγίου, γράφτηκε το 1805 στη Λειψία από τον Άγιο Αθανάσιο Πάριο. Μέσα από την εξιστόρηση του θαύματος ο Πάριος καταφέρεται κατά των Παπιστών Λατίνων, ομολογώντας την Ορθόδοξη Πίστη. Ακόμη προτρέπει στον Επίλογό του τους ομογενείς στην Ευρώπη να μην παρασυρθούν από το πνεύμα της αθεϊας και του Ντεϊσμού, απότοκα και τα δύο της Γαλλικής Επανάστασης. Λόγω της πτώσης της Βενετίας το 1799 παρατηρείται μείωση των Ρωμαιοκαθολικών στην Κέρκυρα και εν γένει στα Επτάνησα. Ακόμη ένας άλλος παράγοντας μείωσης του Καθολικού πληθυσμού υπήρξαν οι επιμειξίες με τους Ορθοδόξους.

Ακολούθως το λόγο πήρε ο κ. Σπυρίδων Γαούτσης, Γραμματέας της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Κερκύρας που ανέπτυξε την ομιλία του με θέμα “ Κείμενα και Ευλάβειες της Καθολικής Εκκλησίας για τον Άγιο Σπυρίδωνα “. Ο Άγιος Σπυρίδων κατείχε και εξακολουθεί και κατέχει ξεχωριστή θέση στη ζωή των Καθολικών. Είναι πολλές οι αναφορές σε λατινικά  Καλεντάρια και Συναξάρια στον Άγιο, όπου η Μνήμη του τιμάται στις 14 Δεκεμβρίου. Στον ελλαδικό χώρο όμως η Μνήμη του Αγίου πανηγυρίζεται από κοινού με τους Ορθοδόξους στις 12 Δεκεμβρίου. Επίσης υπάρχουν πολλές αναπαραστάσεις του Αγίου που κοσμούν ναούς της Ιταλίας και συγκεκριμένα στην πλατεία του  Αγίου Πέτρου στο Βατικανό υπάρχει το άγαλμα του Αγίου Σπυρίδωνος, σκαλισμένο το 1670, μαζί με άλλων αγίων πέριξ της πλατείας.

Επόμενος ομιλητής ήταν ο κ. Χρήστος Δεσύλλας, διδάσκων του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου με θέμα “ Η πολιτική οικονομία του χρήματος και της φτώχειας στην Κέρκυρα το 1716 “. Υπήρξε απόφαση αμέσως μετά το Θαύμα του 1716 από τον Αρχηγό του Στόλου Andrea Pisani  τα 150 ρεάλια από την Βενετία να μοιραστούν από Ορθοδόξους και Καθολικούς σε φτωχούς, χήρες και ορφανά. Η κοινωνία είχε διαρθρωθεί πυραμοειδώς. Τη βάση της αποτελούσαν οι φτωχοί και ο όχλος, έχοντας χάλκινα νομίσματα (μαύρο χρήμα), ακολουθούσαν οι τσιταντίνοι (αστοί και έμποροι), έχοντες το λευκό χρήμα (άργυρος) και στην κορυφή της πυραμίδας ήταν οι Έλληνες και Βενετσιάνοι ευγενείς με το “κόκκινο χρήμα “ τα δουκάτα. Η φτώχεια ιδίως μετά την πολιορκία που διήρκεσε επτά εβδομάδες μάστιζε την Κερκυραϊκή κοινωνία.

Κατόπιν τις εργασίες της Διημερίδας έκλεισε ο κ. Κωνσταντίνος Θύμης, Γραμματέας της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας με θέμα “ Η συμβολή του Μητροπολίτου Μεθοδίου Κοντοστάνου στις εορταστικές τελετές της 11ης Αυγούστου “. Ο Μητροπολίτης Κερκύρας κυρός Μεθόδιος υπήρξε πολυσχιδής και γόνιμη προσωπικότητα. Η Αρχιερατεία του διήρκεσε από το 1942 έως το 1967. Το Σεπτέμβριο του 1950 με απόφασή του διηύρυνε την Εορτή της 11ης Αυγούστου και από μονοήμερη σε τριήμερη το 1951 επέκτεινε την πορεία της λιτανείας της 11ης Αυγούστου, κάνοντας όλο τον κύκλο της άνω και κάτω πλατείας «Σπιανάδας». Το 1951 εξέδωσε σε καλαίσθητη έκδοση τις Ασματικές Ακολουθίες του Αγίου Σπυρίδωνος, επιφέροντας διορθώσεις, βελτιώσεις και προσθήκες. Ως υμνογράφος εποίησε και εξέδωσε την τρίτη (γ’) στάση εγκωμίων που βρίσκονται στις σ. 323-324.  Δημιούργησε δύο νέες ευχές για τις δεήσεις των λιτανειών των ετών 1956 και 1965, αντί της καθιερωμένης, προβάλλοντας ως αιτήματα  τη λύση διεθνών, εθνικών και εκκλησιαστικών δύσκολων καταστάσεων που αντιμετώπιζε η Πατρίδα και η Εκκλησία. Συμμετείχε στις εκδηλώσεις του 1966 για τα 250 χρόνια από το θαύμα της 11ης Αυγούστου και εκφώνησε μεστό λόγο παρουσιάζοντας την τότε κατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Κέρκυρα, την αντίσταση του γενναίων αγωνιστών  υπό την καθοδήγηση του έμπειρου στρατάρχου Johann Matthias von Schulenburg καταλήγοντας τέλος στην σωτήρια θαυματουργική επέμβαση του αγίου Σπυρίδωνος που αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε από όλους.

Τέλος ακολούθησε συζήτηση μεταξύ των ομιλητών και των παρισταμένων.








 

Διημερίδα για τα 300 χρόνια από το Θαύμα της διάσωσης της Κέρκυρας από τους Οθωμανούς




Το απόγευμα της Παρασκευής 27 Μαϊου 2016 ξεκίνησαν οι εργασίες της Διημερίδας που διοργανώνει η Ιερά Μητρόπολη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, στο Πνευματικό Κέντρο, για τα 300 χρόνια από το Θαύμα της διασώσεως της νήσου από τους Οθωμανούς.

Τις εργασίες άνοιξε και ευλόγησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, ο οποίος στο χαιρετισμό του ανέφερε ότι με αφορμή την εξιστόρηση των γεγονότων του 1716, παρατηρούμε τα αδιέξοδα των ανθρώπων όταν πορεύονται χωρίς συλλογική ταυτότητα, χωρίς αλληλεγγύη και συστράτευση προς ένα  κοινό στόχο. Εκδηλώσεις όπως αυτή, συνέχισε ο κ. Νεκτάριος, δείνουν το έναυσμα του συν-προβληματισμού και αφύπνησης της ιστορικής μας διαδρομής. Η Κέρκυρα δέχτηκε άμεσες και έμμεσες πιέσεις από τους εκάστοτε κατακτητές. Όμως  το νησί άντεξε και παραμένει σταθερό. Ακόμη σε μια ανθρωπότητα και ένα κόσμο όπου τα πολιτιστικά σύνορα υφίστανται πολύ μεγάλες πιέσεις , εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης και της κυριαρχίας ενός πολιτισμού, ο οποίος δεν έχει ως γνώμονά του τον άνθρωπο, αλλά την εικόνα, τους αριθμούς και τον καταναλωτισμό. Είναι μεγάλη η συμβολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στους αγώνες του λαού της Κέρκυρας , κατά την περίοδο της ξενοκρατίας.  Κλείνοντας ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε ότι είναι αδήριτη ανάγκη στην εποχή μας να βασιστούμε στην Παιδεία, η οποία δεν θα περιφρονεί, αλλά θα στηρίζεται στην ιστορία, για να διατηρήσουμε ως βάση της πορείας μας την ταυτότητά μας.

Ακολούθως χαιρετισμό απηύθυναν ο πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου κ. Χρήστος Μωραϊτης, ο Αντιπεριφερειάρχης Ιονίων Νήσων κ. Αλέκος Μιχαλάς και  ο Αντιπρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Θεόδωρος Παππάς.

Προεδρεύων της πρώτης ημέρας της Διημερίδας ήταν ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ και πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών κ. Αθανάσιος Καραθανάσης.

Πρώτος ομιλητής ήταν ο κ. Νικόλαος Κουρκουμέλης, Ιστορικός- Ερευνητής, ο οποίος ανάπτυξε το θέμα “ Στρατηγικά και τακτικά προβλήματα των εμπολέμων κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής πολιορκίας τιυ 1716 “. Ο κ. Κουρκουμέλης σημείωσε ότι την περίοδο εκείνη η Οθωμανική Αυτοκρατορία αντιμετώπιζε μεγάλα οικονομικά προβλήμα, με αποτέλεσμα να μην της επιτρέπονται μακροχρόνιοι πόλεμοι, ιδίως όταν εκείνοι λάμβαναν χώρα στη θάλασσα. Από την άλλη μεριά ο Δυτικός κόσμος, συνειδητοποιώντας το μεγάλο κίνδυνο που διέτρεχε, από την ισλαμική απειλή, βοήθησε τους αμυνόμενους Κερκυραίους και Βενετούς. Τέλος σε περίπτωση που η Κέρκυρα είχε καταλυφθεί από τους Οθωμανούς θα αλλοιωνόταν πολιτικά, οικονομικά και ιδίως πολιτισμικά.

Εν συνεχεία το λόγο πήρε ο κ. Δημήτρης Μεταλληνός, διδάσκων του Ιονίου Πανεπιστημίου και  ανέπτυξε την ομιλία του με θέμα “ Το ιστορικό γεγονός της 11ης Αυγούστου 1716 μέσα από αρχειακές πηγές “. Ο κ. Μεταλληνός υπογράμμισε την ανάγκη γνώσεως του χωροχρονικού πλαισίου, μέσα στο οποίο έλαβαν χώρα τα γεγονότα του καλοκαιριού του 1716. Σε μια περίοδο προδιαφωτιστική και προνεωτερική. Με κυριαρχούσες δυνάμεις την ισλαμική Ανατολή και τη φεουδαρχική Δύση. Υπάρχουν περί τα 15 αρχεία στον αριθμό, που αναφέρονται στο 1716. Αυτά είναι από προσωπικές σημειώσεις του υπασπιστού της Κέρκυρας Σάξονα Johan Matthias von der Schulenburg, το αρχείο του Αρχηγού του Στόλου Andrea Pisani, όπως επίσης και αρχεία Γερμανών, Ιταλών, αλλά και ενός Τούρκου ονόματι Rashid. Όλα τα αρχεία συνηγορούν στο ότι το 1716 εμφανίζεται ο Οθωμανικός στόλος στην Κέρκυρα, τη 19η Αυγούστου πραγματοποιείται η τελευταία έφοδος των Οθωμανών, την ίδια ημέρα οι Οθωμανοί τρέπονται σε άτακτη φυγή και τέλος ο Άγιος Σπυρίδων εμφανίζεται ως Προστάτης των Χριστιανικών Δυνάμεων.

Ακολούθως επόμενος ομιλητής ήταν ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ι.Μ. Κερκύρας  Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός  με θέμα “  Το θαύμα μέσα από την υμνογραφία της εορτής ( η εκκλησιαστική συνείδηση γι’αυτό ). Εν έτει 1718 έχουμε καταγεγραμμένη την πρώτη υμνογραφία από τον π. Μαρίνη. Αποτυπώνεται όχι μόνο η υμνογραφία, αλλά και η εκκλησιαστική συνείδηση του λαού της Κέρκυρας. Γίνεται αναφορά στη δύναμη της Χάριτος του Αγίου, παρομοιάζονται οι Οθωμανοί με την Άγαρ και τον Ισμαήλ, πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης. Παρομοιάζεται ακόμη ο Οθωμανικός στόλος με εκείνον του Φαραώ, που καταποντίστηκε στην Ερυθρά θάλασσα. Ο Άγιος Σπυρίδων παρουσιάζεται ως Στρατηγός και Ποιμένας της πόλεως. Η Κέρκυρα μπορεί να “ σεμνύνεται “  για τον Άγιο, να  “ κομπάζει “ σεμνώς. Ακόμη ο υμνογράφος τονίζει τη θρησκευτική και πολιτισμική διαφορά των αντιιμαχόμενων. Η λαϊκή συνείδηση  προτάσσει το Χριστιανικό. Δεν γίνεται αναφορά σε δογματικές διαφορές μεταξύ των Χριστιανών.

Τελευταίος ομιλητής ήταν ο κ. Νικόλαος Παργινός, Λογοτέχνης-Μηχανολόγος που ανέπτυξε την ομιλία του με θέμα “ Το θαύμα στη νεότερη λογοτεχνία (παλαιότερες και νεότερες επισυμάνσεις “.  Ο λογοτέχνης έχει το πλεονέκτημα  να ψάχνει το ιστορικό υπόβαθρο της κάθε εποχής, βρίσκει ήρωες και καλείται να τους αναδείξει. Δεν υπάρχουν πολλά λογοτεχνικά έργα αφιερωμένα στην Πολιορκία του 1716.  Ακόμη χρειάζεται να μην αρκούμαστε να παρατηρούμε την τέχνη στις προθήκες των μουσείων, αλλά να γίνει τρόπος ζωής μας, τόνισε κλείνοντας ο κ. Παργινός.       













 

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Μεσοπεντηκοστή



Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Τα βυζαντινά χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.

Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδραση της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.

Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή. Ωραία το τοποθετεί το πρώτο τροπάριο του εσπερινού της εορτής:

«Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν,
τῶν ἐκ σωτηρίου ἀρχομένων ἐγέρσεως
Πεντηκοστῇ δέ τῇ θείᾳ σφραγιζομένων,
καί λάμπει τάς λαμπρότητας
ἀμφοτέρωθεν ἔχουσα
καί ἑνοῦσα τάς δύο
καί παρεῖναι τήν δόξαν προφαίνουσα
τῆς δεσποτικῆς ἀναλήψεως σεμνύνεται».


Χωρίς δηλαδή να έχει δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθεί μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάρι της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθεί ο Χριστός σαν Μεσσίας - μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης καί διαλλάκτης ἡμῶν καί τοῦ αἰωνίου αὐτοῦ Πατρός». «Διά ταύτην τήν αἰτίαν τήν παροῦσαν ἑορτήν ἑορτάζοντες καί Μεσοπεντηκοστήν ὀνομάζοντες τόν Μεσσίαν τε ἀνυμνοῦμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάρι. Σ’ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που εξελέγη για την ημέρα αυτή (Ιω. 7, 14-30). Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων. Είναι Μεσσίας ο Ιησούς η δεν είναι; Είναι η διδασκαλία του Ιησού εκ Θεού ή δεν είναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού η κατασκευάσασα τον κόσμο. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία. Εκλέγομε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τροπάρια, το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού του πλ. δ’ ήχου:

«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διδάσκοντός σου, Σωτήρ,
ἔλεγον οἱ Ἰουδαῖοι·
Πῶς οὗτος οἶδε γράμματα, μή μεμαθηκώς;
ἀγνοοῦντες ὅτι σύ εἶ ἡ Σοφία
ἡ κατασκευάσασα τόν κόσμον.
Δόξα σοι».


Λίγες σειρές πιο κάτω στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου, αμέσως μετά την περικοπή που περιλαμβάνει τον διάλογο του Κυρίου με τους Ιουδαίους «Τῆς ἑορτῆς μεσούσης», έρχεται ένας παρόμοιος διάλογος, που έλαβε χώρα μεταξύ Χριστού και των Ιουδαίων «τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς», δηλαδή κατά την Πεντηκοστή. Αυτός αρχίζει με μία μεγαλήγορο φράση του Κυρίου.« Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 37-38). Και σχολιάζει ο Ευαγγελιστής.« Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος, οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν» (Ιω. 7, 39). Δεν έχει σημασία ότι οι λόγοι αυτοί του Κυρίου δεν ελέχθησαν κατά την Μεσοπεντηκοστή, αλλά λίγες ημέρες αργότερα. Ποιητική αδεία μπήκαν στο στόμα του Κυρίου στην ομιλία Του κατά την Μεσοπεντηκοστή. Ταίριαζαν εξ’ άλλου τόσο πολύ με το θέμα της εορτής. Δεν μπορούσε να βρεθεί πιο παραστατική εικόνα για να δειχθεί ο χαρακτήρας του διδακτικού έργου του Χριστού. Στο διψασμένο ανθρώπινο γένος η διδασκαλία του Κυρίου ήλθε σαν ύδωρ ζων, σαν ποταμός χάριτος που δρόσισε το πρόσωπο της γης. Ο Χριστός είναι η πηγή της χάριτος, του ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον, που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από βασανιστική δίψα ψυχές των ανθρώπων. Που μεταβάλλει τους πίνοντας σε πηγές.« Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 38). «Καί γενήσεται αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», εἶπε στήν Σαμαρείτιδα» (Ιω. 4, 14). Που μετέτρεψε την έρημο του κόσμου σε θεοφύτευτο παράδεισο αειθαλών δένδρων φυτεμένων παρά τας διεξόδους των υδάτων του αγίου Πνεύματος. Το γόνιμο αυτό θέμα έδωσε νέες αφορμές στην εκκλησιαστική ποίηση και στόλισε την εορτή της Μεσοπεντηκοστής με εξαίρετους ύμνους. Διαλέγομε τρεις, τους πιο χαρακτηριστικούς: Το κάθισμα του πλ. δ’ ήχου προς το «Τήν Σοφίαν καί Λόγον», που ψάλλεται μετά την γ’ ωδή του κανόνος στην ακολουθία του όρθρου:

«Τῆς σοφίας τό ὕδωρ καί τῆς ζωῆς
ἀναβρύζων τῷ κόσμῳ, πάντας, Σωτήρ,
καλεῖς τοῦ ἀρύσασθαι
σωτηρίας τά νάματα·
τόν γάρ θεῖον νόμον σου
δεχόμενος ἄνθρωπος,
ἐν αὐτῷ σβεννύει
τῆς πλάνης τούς ἄνθρακας.
Ὅθεν εἰς αἰῶνας
οὐ διψήσει, οὐ λήξει
τοῦ κόρου σου δέσποτα, βασιλεῦ ἐπουράνιε.
Διά τοῦτο δοξάζομεν
τό κράτος σου, Χριστέ ὁ Θεός,
τῶν πταισμάτων ἄφεσιν αἰτούμενοι
καταπέμψαι πλουσίως
τοῖς δούλοις σου».


Το απολυτίκιο και το κοντάκιο της εορτής, το πρώτο του πλ. δ’ και το δεύτερο του δ’ ήχου:

«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διψῶσάν μου τήν ψυχήν
εὐσεβείας πότισον νάματα·
ὅτι πᾶσι, Σωτήρ ἐβόησας·
Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.
Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι».

«Τῆς ἑορτῆς τῆς νομικῆς μεσαζούσης
ὁ τῶν ἁπάντων ποιητής καί δεσπότης
πρός τούς παρόντας ἔλεγες, Χριστέ ὁ Θεός·
Δεῦτε καί ἀρύσασθαι ὕδωρ ἀθανασίας.
Ὅθεν σοι προσπίπτομεν καί πιστῶς ἐκβοῶμεν·
Τούς οἰκτιρμούς σου δώρησαι ἡμῖν,
σύ γάρ ὑπάρχεις πηγή τῆς ζωῆς ἡμῶν».

 

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Η Εορτή των Αγίων Κωνστ/νου και Ελένης και η Επέτειος της Ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα στην Κέρκυρα




Το πρωί του Σαββάτου 21 Μαϊου 2016  ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος τη Δοξολογία επί τη Επετείω της Ενώσεως των Επτανήσων με την Ελλάδα το 1864.

Το παρών έδωσαν η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του νησιού. Την Κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Υπουργός Εσωτερικών κια Διοικητικής Ανασυγκρότησης  κ. Παναγιώτης Κουρουμπλής.

Τέλος λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών δεν πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη παρέλαση.
 

 
 



 















 

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

Αγία Λυδία η Φιλιππησία



«Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ημίν» (Πράξ. 16,9), είναι η έκκληση του Μακεδόνα που βλέπει σε όραμα ο Απόστολος Παύλος ενώ βρίσκεται στην Τρωάδα. Τη φωνή αυτή τη θεωρεί ως φωνή Θεού και χωρίς αναβολή αποφασίζει να διαπεραιωθεί στο εκλεκτότερο τμήμα της Ευρώπης, τη Μακεδονία. Μαζί του παίρνει και τους εκλεκτούς του συνεργάτες, Τιμόθεο, Σίλα και Λουκά.

Αποβιβάζονται στη Νεάπολη, σημερινή Καβάλα, κι από κει αναχωρούν για τους Φιλίππους. Έξω από την πόλη των Φιλίππων και κοντά στις όχθες του Ζυγάκτου ποταμού είναι ο τόπος προσευχής των Ιουδαίων. Στις συγκεντρωμένες εκεί γυναίκες ο Απόστολος Παύλος κηρύττει, για πρώτη φορά στην Ευρώπη, το λόγο του Θεού.

Οι θεοφοβούμενες γυναίκες ακούν με προσοχή και ευλάβεια τα λόγια του άγνωστου Ιουδαίου. Αλλά εκείνη που περισσότερο απ' όλες ενθουσιάζεται είναι η Λυδία, η προσήλυτος πορφυρόπωλις από τα Θυάτειρα. Μέσα της γίνεται ένας σεισμός. Η καρδιά της Λυδίας ήταν πάντα ανήσυχη. Δεν μπορούσε να λατρεύει θεούς και θεές που οργίαζαν μεταξύ τους. Έτσι οδηγήθηκε στον κήπο προσευχής των Ιουδαίων. Γνώρισε το νόμο του Ισραήλ κι άναψε μέσα της ή δίψα για την αναζήτηση του Μεσσία. Και τώρα ακούει για πρώτη φορά τον Απόστολο Παύλο να μιλάει για το Λυτρωτή του κόσμου. Η Λυδία αποδέχεται χωρίς καμιά αντίρρηση τη νέα διδασκαλία. Πιστεύει στο Χριστό και δηλώνει κατηγορηματικά πως και αυτή θέλει να γίνει Χριστιανή. Και ο Απόστολος Παύλος ολοκληρώνει το έργο του. Στα γάργαρα νερά του ποταμού Ζυγάκτου βαπτίζει τη Λυδία. Η πρώτη χριστιανή της Μακεδονίας πολιτογραφείται στη βασιλεία των Ουρανών. Τώρα είναι το πρώτο μέλος της πρώτης Εκκλησίας της Ελλάδος. Η καρδιά της πλημμυρίζει από αισθήματα ευγνωμοσύνης προς αυτούς πού άνοιξαν τα μάτια της ψυχής της και ζήτα να τους φιλοξενήσει στο σπίτι της. «Και τις γυνή ονόματι Λυδία, πορφυρόπωλις πόλεως Θυατείρων, σεβόμενη τον Θεόν, ήκουεν, ης ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν προσέχειν τοις λαλουμένοις υπό του Παύλου, ως δε έβαπτίσθη και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα· ει κεκρίκατέ με πιστήν τω Κυρίω είναι, εισελθόντες εις τον οίκον μου μείνατε· και παρεβιάσατο ημάς». (Πράξ. 16,14-15).

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α'. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὸν Θεὸν σεβόμενη διανοίας εὐθύτητι, τὸ τῆς χάριτος φέγγος διὰ Παύλου εἴσδεδεξαι, καὶ πρώτη ἐν Φιλίπποις τῷ Χριστῷ, ἔπιστευσας θεόφρον πανοικεῖ· διὰ τοῦτο σὲ τιμῶμεν ἀσματικῶς, Λυδία Φιλιππησία. Δόξα τῷ εὔδοκησαντι ἐν σοῖ, δόξα τῷ σὲ καταυγάσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι διὰ σοῦ, ἠμὶν τὰ κρείττονα.

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Άγιος Αθανάσιος ο Νέος, ο Θαυματουργός επίσκοπος Χριστιανουπόλεως



Ο Άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε στην Καρύταινα της Γορτυνίας περί το 1640 μ.Χ. (κατά άλλους στην Κέρκυρα το 1664 μ.Χ.) και το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Κορφηνός. Οι γονείς του ονομάζονταν Ανδρέας και Ευφροσύνη και είχαν ακόμη τρία τέκνα. Υποθέτουμε πως τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην γενέτειρά του και στην συνέχεια μάλλον φοίτησε στην περίφημη σχολή της μονής Φιλοσόφου και αργότερα, ως κληρικός, στην Κωνσταντινούπολη.

Όταν ο Αναστάσιος βρισκόταν σε ηλικία γάμου, οι γονείς του παρά την επιθυμία του να ακολουθήσει τη μοναχική πολιτεία, επέμεναν να τον νυμφεύσουν. Ο πατέρας του μάλιστα, χωρίς καν να έχει την σύμφωνη γνώμη του υιού του, τον αρραβώνιασε στην Πάτρα με την θυγατέρα ενός πλούσιου άρχοντος και στην συνέχεια τον έστειλε στο Ναύπλιο να προμηθευθεί τα γαμήλια πράγματα. Ο Αναστάσιος υπάκουσε στην πατρική εντολή και ξεκίνησε για το Ναύπλιο. Στον δρόμο του πέρασε και από το εκκλησάκι της Παναγίας στο Βιδόνι, κοντά στο χωριό Σύρνα και ζήτησε την θεία φώτιση.

Στο Ναύπλιο, αφού αγόρασε ότι έπρεπε, πήρε την μεγάλη απόφαση. Αναφέρεται πως την προηγούμενη νύχτα της προγραμματισμένης αναχωρήσεώς του για την Καρύταινα, ενώ βασανιζόταν από τους λογισμούς τι να πράξει, είδε στον ύπνο του την Παναγία μαζί με τον Τίμιο Πρόδρομο, η οποία αποκαλώντας τον με το όνομα που επρόκειτο να λάβει αργότερα ως μοναχός, του είπε, σύμφωνα με τα γραφόμενα του πρώτου βιογράφου του: «Σκεῦος ἐκλογῆς καὶ ὑπηρέτην τοῦ Υἱοῦ μου ἐπιθυμῶ νὰ γίνεις, Ἀθανάσιε. Ἀπέστειλε, λοιπόν, τοὺς δούλους σου μὲ τὰ νυμφικὰ ἱμάτια πρὸς τὸν πατέρα σου καὶ ἡ κόρη ἂς συζευχθεῖ ἄλλον ἄνδρα. Ἐσὺ δὲ νὰ πορευθεῖς στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ λάβεις ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου εὐδόκησε». Έτσι κι έγινε. Ο Αθανάσιος απέστειλε πίσω τους δούλους και αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη, όπου, αφού έγινε μοναχός με το όνομα Αθανάσιος, χειροτονήθηκε κατόπιν διάκονος και πρεσβύτερος.

Επί της πρώτης πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιακώβου, ο Άγιος Αθανάσιος χειροτονείται Μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως, υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Αρκαδίας, σε διαδοχή του Μητροπολίτου Ευγενίου, που με βάση σωζόμενα έγγραφα αρχιεράτευσε στην εκκλησιαστική αυτή επαρχία από το 1645 μ.Χ. έως το 1673 μ.Χ. τουλάχιστον. Ως χρόνο της χειροτονίας του πρέπει να υποθέσουμε το αργότερο τα τέλη του 1680 μ.Χ. ή τις αρχές του 1681 μ.Χ., γιατί για πρώτη φορά απαντάται τον Απρίλιο αυτού του έτους, όταν υπογράφει ως μέλος της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη αφοριστικό γράμμα προς τον Μητροπολίτη Ευρίπου και Επίτροπο Μελενίκου.

Ως προς την έδρα της Μητροπόλεως, ο τίτλος «Χρφιστιανουπόλεως» οδηγεί στην Χριστιανούπολη, το σημερινό χωριό Χριστιάνοι. Ουσιαστική όμως έδρα της Μητροπόλεως πρέπει να θεωρήσουμε με ασφάλεια την πόλη της Κυπαρισσίας.

Η κατάσταση της επαρχίας του Αγίου ήταν οικονομικά, εκκλησιαστικά και ηθικά απελπιστική. Όσο υπήρχε στην Πελοπόννησο η Τουρκική κατάσταση, η θέση των Χριστιανών από οικονομική πλευρά ήταν δεινή. Η θρησκευτική κατάσταση, παρά την ευεργετική δράση των μοναχών του Λουσίου και της σχολής της μονής Φιλοσόφου και όποιων άλλων, δεν διέφερε και πολύ, τα δύσκολα εκείνα χρόνια, από την κατάσταση της υπόδουλης χώρας.

Ο Άγιος Αθανάσιος άρχισε αμέσως τον αγώνα προκειμένου να αντιμετωπίσει τα διάφορα προβλήματα και να βελτιώσει την κατάσταση. Πρώτο μέλημά του ήταν η εξεύρεση κατάλληλων νέων για τι ιερατικό αξίωμα. Προκειμένου να πετύχει τον στόχο του ο Άγιος σύστησε σχολεία για την στοιχειώδη λειτουργική και λοιπή εκπαίδευση των υποψηφίων και παράλληλα παραιτήθηκε από κάθε συνηθισμένη τότε οικονομική προσφορά, που δινόταν εκ μέρους τους στον Αρχιερέα για την συντήρηση του ιδίου και της Επισκοπής. Πιστεύοντας ο Άγιος πως η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ο ιερός θεσμός, που διατηρεί την γνήσια πίστη στον Χριστό και ο συνεκτικός κρίκος, που ενώνει τους υπόδουλους Έλληνες και συντηρεί την εθνική συνείδηση και ακόμα πως οι εκκλησίες είναι το κέντρο αναφοράς και το σημείο συναντήσεως και κοινωνίας των δύστυχων Ελλήνων, φρόντισε για την επισκευή και συντήρησή τους, όσο βέβαια αυτό ήταν εφικτό και από οικονομικής πλευράς και από πλευράς χορηγήσεως αδείας από τους Τούρκους. Ο Άγιος ενδιαφέρθηκε και για τα μοναστήρια, τις ιερές αυτές εστίες της σωτηρίας, τα κέντρα φωτισμού και φιλανθρωπίας, που πρωτοστάτησαν στον αγώνα για την ελευθερία του υπόδουλου Γένους.

Προς το ποίμνιό του ο Άγιος Αθανάσιος στάθηκε αληθινός Επίσκοπος και μιμητής του Χριστού, που ενδιαφέρθηκε όχι μόνο για τους τόπους λατρείας, αλλά και για την διακονία του λαού του, προκειμένου να τον ανακουφίσει από τα καθημερινά δεινά της ζωής και της δουλειάς. Η αγάπη του προς τα ορφανά, τις χήρες, τους ανήμπορους γέροντες, τους διωκόμενους και αδικούμενους ήταν μοναδική.

Ο Τριαδικός Θεός παρέσχε στον Άγιο «μισθό» και τον αξίωσε ήδη από την επίγεια ζωή του αλλά και μετά την κοίμησή του να επιτελεί σημεία και θαύματα. Αναφέρεται πως, όταν ο Άγιος λειτουργούσε, την στιγμή που έβγαινε στην Ωραία Πύλη να πει το «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἴδε…», οι πιστοί έβλεπαν μπροστά στο στόμα του ένα φεγγοβόλο αστέρι.

Έτσι, αφού ποίμανε θεοφιλώς το ποίμνιό του και διακόνησε την Εκκλησία του Χριστού, ο Άγιος Αθανάσιος κοιμήθηκε μετά από ολιγοήμερη ασθένεια το 1707 μ.Χ. ή το 1708 μ.Χ. (κατά άλλους το 1735 μ.Χ.). Λίγα χρόνια αργότερα, μεταξύ των ετών 1710 - 1713 έγινε η εκταφή του και το ιερό λείψανο βρέθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του αδιάλυτο και μυροβόλο.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοὺς τελοῦντας τὴν μνήμην, καὶ τιμώντας τὸ σῶμα σου, καὶ πανευλαβῶς προσκυνοῦντας τὴν μυρίπνοον Κάραν σου, ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς Θεόν, ἱκέτευε Χριστὸν τὸν ἀγαθόν, καὶ ταὶς σαὶς θερμαὶς πρεσβείαις, τῶν κινδύνων σῷζε, ὦ ἅγιε Ἀθανάσιε. Ἔχων δὲ καὶ συμπρεσβευτήν, τὸν μέγαν Κυρίου Πρόδρομον, ἔσο ἀοράτως τῆς Μονῆς, φρουρὸς καὶ προπύργιον.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Παράκληση για τους υποψηφίους των Πανελληνίων στον Άγιο Σπυρίδωνα





Παράκληση για τους υποψηφίους των Πανελλαδικών εξετάσεων τελέστηκε στο Ιερό προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα το απόγευμα της Παρασκευής 13 Μαϊου 2016. Κάθε χρόνο αυτή την περίοδο η τοπική Εκκλησία στέκεται στο πλάι όσων αισθάνονται την ανάγκη για βοήθεια από τον Θεό, αλλά και για όλους τους υποψηφίους που δίνουν τον δικό τους αγώνα. Μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας κ. Νεκταρίου διάβασε ο ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός.

Στο μήνυμα ο Σεβασμιώτατος επισημαίνει, μεταξύ άλλων:

Ἡ ἐποχή μας προβάλλει ἀπό παντοῦ τό σύνθημα: «ὁ πρῶτος εἶναι τό πᾶν, ὁ δεύτερος εἶναι τίποτα». Μιλᾶ γιά τούς πετυχημένους καί, ἰδίως ὅταν πρόκειται γιά ἐξετάσεις, τονίζει ὅτι ἄν τό ἀποτέλεσμα δέν εἶναι ὅπως τό περιμένει αὐτός πού διαγωνίζεται, τότε ὁ κόπος του ἔχει πάει χαμένος ἤ δέν τό ἀξίζει. Μία τέτοια νοοτροπία δέν μπορεῖ ὅμως νά γίνει ἀποδεκτή, ὄχι μόνο ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί ἀπό κανέναν συνετό ἄνθρωπο, ἰδίως ἀπό ὅσους παρακολουθοῦν ἀπό κοντά καί συμμερίζονται τούς κόπους σας.
Οἱ ἐξετάσεις εἶναι ἕνα ἐπεισόδιο τῆς ζωῆς μας. Μᾶς δίνουν τήν εὐκαιρία νά ἐλέγξουμε τίς δυνατότητες, τόν ἀγώνα μας, τίς εὐκαιρίες πού τό ἐκπαιδευτικό σύστημα μᾶς προσφέρει, ἀλλά καί μποροῦν νά μᾶς ἀνοίξουν νέες προοπτικές. Γιά τούς περισσότερους, ἡ εἴσοδος στά Πανεπιστήμια καί στά ΤΕΙ εἶναι ἡ εὐκαιρία γιά ἐλευθερία. Γιά φοιτητική ζωή. Γιά ἀπομάκρυνση ἀπό τό πατρικό σπίτι. Γιά ἐκπλήρωση νεανικῶν ἐπιθυμιῶν.
Τό τελικό ἀποτέλεσμα θέλει καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί τήν ἀγάπη Του. Ἐμεῖς εὐχόμαστε πατρικῶς νά εἶναι αἴσιο γιά τόν καθέναν καί τήν καθεμιά σας! Περιμένουμε λοιπόν νά χαροῦμε μέ τήν χαρά σας!

Ακολούθησε χαιρετισμός από τον Προϊστάμενο της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Κερκύρας κ. Θεόδωρο Αθηναίο. Μετά το πέρας της Παρακλήσεως δόθηκαν ευλογίες από τον π. Θεμιστοκλή, που περιελάμβαναν ένα στυλό, φυλαχτό και εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνος, cd με την Καινή Διαθήκη,  καθώς και κεράσματα.
Τέλος αξίζει να σημειωθεί η μεγάλη προσέλευση των μαθητών στο Ιερό Προσκύνημα.