Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Επίσημη Δοξολογία για την 28η Οκτωβρίου στην Ι.Μ. Κερκύρας




Το πρωί της Παρασκευής 28 Οκτωβρίου 2016 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε την επίσημη Δοξολογία για την επέτειο του “ΟΧΙ”, στο Μητροπολιτικό Ναό της Υ.Θ. Σπηλαιωτίσσης, με την παρουσία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του νησιού. Την κυβέρνηση εκπροσώπησε η Υπουργός Τουρισμού κα Έλενα Κουντουρά.

Λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, η κατάθεση στεφάνων έγινε εντός του ναού, ενώ η  παρέλαση δεν πραγματοποιήθηκε.  











 

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Άγιος Νέστωρ



Ο Νέστορας ήταν πολύ νέος στην ηλικία, ωραίος στην όψη και γνώριμος του Αγίου και ενδόξου Δημητρίου.

Ο Νέστορας, λοιπόν, βλέποντας ότι ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός χαιρόταν για τις νίκες κάποιου σωματώδους βαρβάρου, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνεια του. Βλέποντας όμως και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος. Πήγε λοιπόν στη φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο Μεγαλομάρτυρας, και έπεσε στα πόδια του. Δούλε του Θεού Δημήτριε, είπε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με το Λυαίο, γι' αυτό προσευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού. Ο Άγιος, αφού τον σφράγισε με το σημείο του τιμίου Σταυρού, του είπε ότι και το Λυαίο θα νικήσει και για το Χριστό θα μαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ο Νέστορας μπήκε στο στάδιο χωρίς φόβο και ανεφώνησε: «Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοί». Και αφού πολέμησε με το Λυαίο, του κατάφερε δυνατό χτύπημα με το μαχαίρι του στην καρδιά και τον θανάτωσε.

Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, διέταξε και σκότωσαν με λόγχη το Νέστορα, αλλά και το Δημήτριο. Έτσι, μ' αυτή του την ενέργεια ο Νέστορας δίδαξε ότι σε κάθε ανθρώπινη πρόκληση πρέπει να αναφωνούμε: «Κύριος ἐμοὶ βοηθός, καὶ οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος;» (Ψαλμός νε' 5). Ο Κύριος είναι βοηθός μου και δε θα φοβηθώ. Τι θα μου κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος;

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀθλητὴς εὐσεβείας ἀκαταγώνιστος, ὡς κοινωνὸς καὶ συνήθης τοῦ Δημητρίου ὀφθεῖς, ἠγωνίσω ἀνδρικῶς Νέστωρ μακάριε, τὴ θεϊκὴ γὰρ ἀρωγή, τὸν Λυαῖον καθελῶν, ὡς ἄμωμον ἱερεῖον, σφαγιασθεὶς προσηνέχθης, τῷ Ἀθλοθέτῃ καὶ Θεῶ ἠμῶν.

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου στην Ι.Μ. Κερκύρας




Τελέστηκε το πρωί της Κυριακής 23 Οκτωβρίου 2016, από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριο, στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος, η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου.

Ο κ. Νεκτάριος στο λόγο του ανέφερε  ότι ο Άγιος Ιάκωβος, ονομάστηκε Αδελφόθεος, διότι ήτο υιός του Ιωσήφ του Μνήστορος. Ακόμη ο Άγιος Ιάκωβος ακολούθησε τον Κύριό μας, στο Πάθος Του και γεύθηκε και εκείνος την εκ νεκρών Ανάστασή Του. Υπήρξε ο πρώτος Επίσκοπος των Ιεροσολύμων. Συνέγραψε την πρώτη Θεία Λειτουργία της Εκκλησίας μας. Το κήρηγμά του ενόχλησε τους ομοεθνείς του, οι οποίοι και τον κατακρήμνισαν, πετώντας τον από το ναό του Σολομώντος. Έτσι θυσίασε και ο Άγιος Ιάκωβος τη ζωή του, για την αγάπη του Χριστού.

Ακολούθως ο Σεβασμιώτατος εξήγησε στους πιστούς την τάξη, η οποία ακολουθείται στη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου, με την ανάγνωση των Γραφών, την κατήχηση των πιστών και τέλος την Αγία Αναφόρα. Τη συνεχή αναφορά που πρέπει να έχει ο άνθρωπος στο Δημιουργό του, όπου μέσω του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, σώζεται μεταλαμβάνοντας του Σώματος και του Αίματος του Δεσπότου Χριστού.

Καταλήγοντας ο Μητροπολίτης Κερκύρας, προέτρεψε τους πιστούς να δώσουν την προσήκουσα προσοχή στα τελούμενα, ώστε και εκείνοι και να βιώσουν και να κατανοήσουν τα τελούμενα Μυστήρια.
 


 
 











 
 
 

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016

ΙΔ’ Ιερατικό Συνέδριο της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων




Πραγματοποιήθηκε το πρωί της Παρασκευής 14 Οκτωβρίου 2016 στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Χρονίως Πασχόντων “Η Πλατυτέρα”, το ΙΔ’ Ιερατικό Συνέδριο της Ι.Μ. Κερκύρας, με ομιλητή τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπεδίου Αγίου Όρους Αρχιμ. Εφραίμ.

Των εργασιών του Συνεδρίου, προηγήθηκε η τέλεση της Θείας Λειτουργίας, στο ναό της Αγίας Τριάδος του Ιδρύματος, από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριο. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας  τελέστηκε Ιερό Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των απ’αιώνος ευαρεστησάντων Αρχιερέων, Ιερέων, Ιερομονάχων, Διακόνων, Μοναχών και Μοναζουσών της Ι.Μ. Κερκύρας. 

Στο λόγο του ο κ. Νεκτάριος παίρνοντας αφορμή από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, με το θαύμα του  πολλαπλασιασμού των άρτων, σημείωσε ότι και οι Ιερείς ως συνεχιστές των Αποστόλων καλούνται από το Χριστό να δώσουν την πνευματική τροφή στους ανθρώπους, ιδιαιτέρως την εποχή που διανύουμε, την οποία χαρακτηρίζει η πνευματική πενία, κατέληξε ο Μητροπολίτης Κερκύρας.

Τίτλος του φετινού Συνεδρίου ήταν “Πνευματική Ζωή και Εκκοσμικευμένη Πραγματικότητα”.

Στην προσφώνησή του ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε ότι τόσο οι Αρχιερείς, όσο και οι Ιερείς μεριμνούν για τη σωτηρία των ανθρώπων, όμως δεν πρέπει να λησμονούν και τη δική τους πνευματική καλλιέργεια, ώστε να μην χάσουν τη δική τους σωτηρία. Χωρίς τη βίωση της πνευματικότητας από τον καθένα, πώς θα μπορέσουν να να βοηθήσουν τους ανθρώπους να κατανοήσουν την αξία της πνευματικής ζωής για τη δική τους πορεία ; “Φωτισθήναι και είτα φωτίσαι, καθαρθήναι και είτα καθάραι”, μας προτρέπει η πατερική μας παράδοση.

Ζούμε σε μια πραγματικότητα μεταλλαγμένων αξιών. Οι άνθρωποι δεν γνωριζουν ποιό είναι το σωστό και ποιό είναι το λάθος. Βαφτίζουν το αφύσικο, το “παρά φύσιν”, φυσικό. Ο προσανατολισμός της ζωής τους έχει να κάνει με τον επιούσιο άρτο από τη μία και από την άλλη με την εξασφάλιση μετοχής στα αγαθά του πολιτισμού, ενώ αλλότριες ιδέες και νοοτροπίες απειλούν να ξεριζώσουν και τα τελευταία ίχνη της ταυτότητος και της ιδιοπροσωπίας μας. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα με το μάθημα των θρησκευτικών. Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες αποσκοπούν στο να καταστήσουν τη νέα γενιά έρμαιο ενός κόσμου στον οποίο ο άνθρωπος θα ασχολείται αποκλειστικά με τον εαυτό του. Η ιδέα περί Θεού και μάλιστα σε μια νεφελώδη και συγκρητιστική αντίληψη, θα διαχέεται στους πολλούς, ενώ λίγοι θα θεωρούν ότι χρειάζεται ένα όραμα για την αιωνιότητα. Η Εκκλησία και η ζωή της δεν θα αφορούν την πλειοψηφία του λαού μας, αλλά θα είναι μια ιδιωτική υπόθεση για κάποιους που θα επιμένουν. Αποκλειστικός στόχος όλων των μεταρρυθμίσεων και όχι μόνο αυτής των θρησκευτικών, αλλά και αυτής του περιορισμού της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών και της γνώσεως της Ιστορίας, είναι να γίνει η Ελλάδα ένα άθροισμα πληθυσμών που θα μιλούνε μεν ελληνικά, αλλά δεν θα έχουν επίγνωση και συνείδηση ελληνικότητος.

Επιπλέον ο Μητροπολίτης Κερκύρας ανέφερε τη φράση του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ “Σκοπός της ζωής του Χριστιανού είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος”. Χωρίς Άγιο Πνεύμα κανένας αγώνας, καμμιά μαρτυρία δεν έχει νόημα. Η πίστη μας μετατρέπεται σε ιδεολογία, σε μια φιλοσοφική κίνηση και παύει να είναι η σώζουσα Αλήθεια, η οποία δίδει νόημα σε όλη τη ζωή μας. Κάθε άλλη θέαση της πίστεως οδηγεί στην εκκοσμίκευση .Δεν είναι εκκοσμίκκευση μόνο η χρήση κοσμικών στοιχείων ως προτεραιότητος στη ζωή μας, αλλά η και δι’αυτών αλλοίωση του φρονήματός μας. Εκκοσμίκευση είναι ο εθισμός μας στην αμαρτία, είναι η απουσία πίστεως στην Ανάσταση. Κοντολογίς εκκοσμίκευση είναι η αμετανοησία. Όλα αυτά είναι στοιχεία του πνεύματος της Δύσεως. Δεν οδηγούν στη σχέση με το Χριστό, η οποία μεταμορφώνει τον σύνολο άνθρωπο και τον οδηγεί στο καθ’ομοίωσιν. Η εκκοσμίκευση θεραπεύεται μόνο εντός της εκκλησιαστικής ζωής και εκεί αναπτύσσεται η αυθεντική πνευματικότητα.

Η πνευματικότητα δεν είναι μια κατάσταση της διάνοιας. Δεν είναι γνώση περί Θεού, αλλά η γνώση του Θεού. Και είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του ανθρώπου, ο οποίος έχει προσανατολίσει τον εαυτό του στο Θεό. Αγωνίζεται για την κάθαρση της καρδιάς του από τα πάθη. Επιλέγει την ασκητικότητα και την εγκράτεια, την εκούσια στέρηση δηλαδή και όχι την ικανοποίηση όλων των επιθυμιών, χάριν της αγάπης προς τον Θεό. Πνευματικότητα είναι η θέαση των περιστάσεων της ζωής και των δυσκολιών των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα από το θέλημα του Θεού, όπως αυτό αποτυπώνεται στο Ευαγγέλιο και βιώνεται στον τρόπο της Εκκλησίας και όχι με γνώμονα το ίδιον θέλημα. Η πνευματικότητα είναι στοιχείο τόσο του προσωπικού αγώνα στα πλαίσια της Ιερωσύνης, αλλά και στοιχείο της ποιμαντικής διακονίας. Λειτουργική ζωή, προσευχή και μελέτη του λόγου του Θεού, άσκηση, αποτελούν το τρίπτυχο εκείνο, το οποίο μπορεί να βοηθήσει το λαό μας να κατανοήσει το περιεχόμενο και την αξία της πνευματικής ζωής έτι περισσότερο.

Ακόμη ο Σεβασμιώτατος τόνισε τη συμβολή της τοπικής Εκκλησίας στην εμβάθυνση της πνευματικής ζωής, με τα διάφορα προγράμματα που οργανώνει,  όπως επί παραδέιγματι τα εσπερινά κηρύγματα στον Άγιο Σπυρίδωνα, στα οποία και φέτος ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμ. Ιουστίνος Κωνσταντάς, θα αναλύσει θέματα κατηχήσεως με αφόρμηση από τον Άγιο Νεκτάριο. Τους κύκλους μελέτης Αγίας Γραφής σε κάποιες ενορίες. Την τέλεση παρακλήσεων στην Παναγία και τους Αγίους μας σε τακτή βάση. Τις εκπομπές στο ραδιοφωνικό σταθμό, που μας δίνουν την ευκαιρία και να ενημερωνόμαστε και να ενημερώνουμε. Τις συνάξεις για τους φοιτητές και τους νέους επιστήμονες στο Πνευματικό Κέντρο. Τα μαθήματα του Ελευθέρου Πανεπιστημίου. Τις Σχολές Γονέων. Τις εκδόσεις μας. Τη Σχολή εκμαθήσεως της εκκλησιαστικής μας μουσικής. Το Φροντιστήριο Στελεχών και κατηχητών.

Καταλήγοντας ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε η νέα ιεραποστολική χρονιά να αποτελέσει αφετηρία αφυπνίσεως, αγιασμού και πνευματικής στροφής και έκλεισε την προσφώνησή του με τα τελευταία προφητικά λόγια του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος και πνευματικού του πατρός Χριστοδούλου, τα οποία είναι περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ :

“ Ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός αν κάθε άνθρωπος θυμόταν τη θεία καταγωγή του και ευθυγράμμιζε τη ζωή του με τις αρχές που απορρέουν από αυτή. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει. Κανείς ασφαλώς δεν θέλει να ζή σ’ένα κόσμο παρακμής, αντιφάσεων, αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, αδικίας και αμοραλισμού. Η κατάσταση δεν αλλάζει μαγικά και μηχανικά. Χρειάζονται να πολλαπλασιασθούν οι άνθρωποι που κάνουν Αντίσταση. Που παραμένουν πιστοί στις παραδόσεις μας, στις αξίες μας, στην ιστορία μας και τους αγώνες μας. Οι αναθεωρητές πολύ κακή συγκυρία επέλεξαν για να γκρεμίσουν από τις καρδιές των Ελλήνων τα κάστρα των θυσιών.

ΣΤΑΘΗΤΕ ΟΛΟΙ ΟΡΘΙΟΙ στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και  τα όσιά  του. Το έχει κατ’επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδέιξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ό,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ό,τι κινδυνεύει “.

Στην εισήγησή του ο Γέροντας Εφραίμ ανέφερε ότι θα ομιλήσει στους Ιερείς όχι ως καθηγητής, αλλά ως φοιτητής που φοιτά στο Πανεπιστήμιο της ερήμου. Ο Ίδιος ο Θεός κάλεσε τους Ιερείς στο λειτούργημα αυτό. Ο Επίσκοπος αποτελεί το θεσμικό όργανο, δια του οποίου ομιλεί ο Θεός. Γι’αυτό και δεν θα πρέπει να αποϊεροποιείται η θέση του Επισκόπου, διότι έτσι ισοπεδώνονται τα πάντα. Αυτός που σέβεται τους θεσμούς εντός της Εκκλησίας , έχει την εσωτερική ησυχία. Ο Ιερεύς επιτελεί ένα ανερμήνευτο Μυστήριο. Βρίσκεται μεταξύ ουρανού και γης, δίδοντας πνευματική τροφή στους ανθρώπους που του ενεπιστεύθη ο Κύριος. Έτσι καλείται να δίδει καθημερινώς την Σταυροαναστάσιμη μαρτυρία εις τον κόσμο. Αυτό που έχει βάση είναι η εμπειρία της πνευματικής ζωής. Δεν πρόκειται περί διανοητικής εμπειρίας, αλλά καρδιακό βίωμα. Χρειάζεται  πρωτίστως οι ίδιοι οι Ιερείς να καθαρίζονται, ώστε να υπάρχει η συνεχής πνευματική τροφή στην καρδιά τους.  Πρώτα να είναι εξομολογούμενοι και έπειτα εξομολόγοι. Με ανοιχτό το νου και την καρδιά, γίνονται δεκτές οι οράσεις του Παρακλήτου, αποκτώντας ο Ιερέας αίσθηση των τελουμένων Ακολουθιών. Η ένωση με τον Χριστό μας επιτυγχάνεται με τον αδιάλειπτο αγώνα, την πνευματική εγρήγορση και με την καθημερινή μετάνοια και προσευχή.

Καταλήγοντας ο Γέροντας Εφραίμ τόνισε ότι όλα τα ανωτέρω δεν είναι εύκολα, αλλά δεν είναι και αδύνατα. Ο Ιερέας παραδίδεται με απόλυτη εμπιστοσύνη στο θέλημα του καρδιογνώστη Θεού, ώστε την παρακαταθήκη, που έλαβε από τον Επίσκοπο, κατά τη χειροτονία του, να την κρατήσει άσπιλη και αμόλυντη εως της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας.  

Ακολουθεί το Ψήφισμα του ΙΔ' Ιερατικού Συνεδρίου 2016 :


Εμείς οι ιερείς της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, οι οποίοι συμμετείχαμε υπό την προεδρία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Νεκταρίου,  σήμερα Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016 στις εργασίες του 14ου Ιερατικού Συνεδρίου της τοπικής μας Εκκλησίας, αφού ακούσαμε τις εισηγήσεις και συζητήσαμε επισταμένως, ψηφίζουμε και εγκρίνουμε τα εξής:

1. Με ιδιαίτερη ανησυχία σημειώνουμε την συνδυασμένη επίθεση κατά της ελληνορθοδόξου ταυτότητος του λαού μας η οποία συντελείται τα τελευταία χρόνια. Αποκορύφωμα αυτής της επίθεσης είναι η μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε μάθημα συγκρητιστικό και θρησκειολογικό, με πρόσχημα την μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε πολυπολιτισμική. Αλλά και η υποβάθμιση του μαθήματος των αρχαίων Ελληνικών, όπως επίσης και η της Ιστορίας, δείχνουν την ενορχηστρωμένη προσπάθεια τόσο της πολιτείας, όσο και διαφόρων κύκλων που ελέγχουν την εξουσία, να αποδομήσουν την ταυτότητα της πατρίδας μας, να καταστήσουν την Ελλάδα άθροισμα πληθυσμών και όχι λαό με ρίζες και στηρίγματα. Διαμαρτυρόμαστε έντονα και καταδικάζουμε απερίφραστα αυτές τις προσπάθειες. Είμαστε στο πλευρό της Εκκλησίας της Ελλάδος στον αγώνα να διασωθεί η ταυτότητά μας και να μην υποστούν τα παιδιά μας μία πρωτοφανή αλλοτρίωση της πίστης, του ήθους, της ιστορίας  και του πολιτισμού μας και αποφασίζουμε να ενημερώσουμε τους πιστούς που ανήκουν στην τοπική Εκκλησία και κάθε άλλο ενδιαφερόμενο για τη θέση μας αυτή.

2. Καθώς θυμόμαστε τα προφητικά λόγια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου στο τελευταίο του μήνυμα ότι χρειαζόμαστε αντίσταση και ανάκαμψη δηλώνουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι αντισταθούμε με τον λόγο, το παράδειγμά μας, την ποιμαντική μας προσπάθεια, αλλά και την αφύπνισή μας στα όσα τεκταίνονται και καλούμε τον πιστό λαό μας να μην ολιγωρήσει. Η πολιτεία οφείλει να λαμβάνει υπόψιν της τη θέληση του λαού μας και όχι να αποφασίζει ερήμην τον θρησκευτικό αποχρωματισμό του. Νέοι και μεγαλύτεροι συσπειρώνονται γύρω από την Εκκλησία και μας δείχνουν ότι δεν επιθυμούν την παράδοσή μας στην πνευματική φτώχεια.  Είμαστε λοιπόν αποφασισμένοι να παλέψουμε και για την ανάκαμψη του λαού μας από αυτήν την πνευματική φτώχεια, να διαφωτίσουμε και να αφυπνίσουμε συνειδήσεις και να αγωνιστούμε ώστε να μη ξεριζωθεί η συνείδηση της παράδοσης και του ελληνισμού.

3. Ζητούμε από όλους τους πιστούς να κάνουμε από κοινού στροφή στην πνευματικότητα, στροφή στον αγώνα της πίστης, της προσευχής, της άσκησης, να πυκνώσουμε την συμμετοχή στη λειτουργική ζωή της πίστης και την ίδια στιγμή με επίγνωση της μέχρι τώρα πορείας μας να πορευτούμε εν μετανοία.

4. Καλούμε τους θεσμούς του τόπου μας, τους βουλευτές, τους φορείς της αυτοδιοίκησης, τους εκπαιδευτικούς και όλους όσους έχουν λόγο στην τοπική κοινωνία να ευαισθητοποιηθούν. Κυρίως τους γονείς, οι οποίοι καλούνται να αντιδράσουν στην επιχειρούμενη αλλοτρίωση της παιδείας μας. Άνθρωποι χωρίς ταυτότητα γίνονται καταναλωτές, πελάτες ενός συστήματος χωρίς ελπίδα και χωρίς μνήμη, το οποίο αποπνέει την αποφορά του θανάτου και όχι της ζωής.

Εργασία για επιστροφή στην πίστη και στις αξίες της ελληνορθόδοξης ταυτότητάς μας είναι το μήνυμά μας, αντίσταση και ανάκαμψη!                
 





 

 
 

 

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος


Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, γεννήθηκε το έτος 949 μ.Χ. στη Γαλάτη της Παφλαγονίας από γονείς ευσεβείς και εύπορους, τον Βασίλειο και την Θεοφανώ. Ο θείος του Βασίλειος, ο οποίος κατείχε υψηλή θέση στον αυτοκρατορικό οίκο της Κωνσταντινουπόλεως, προσέλαβε νωρίς τον ανεψιό του κοντά του, όπου, όπως ήταν φυσικό, έτυχε καλής παιδείας. Όμως ο Όσιος δεν έδινε προσοχή και δεν έδειχνε ενδιαφέρον για μάθηση.

Κατά την εποχή αυτή ο Συμεών γνωρίστηκε με έναν μοναχό της περιωνύμου μονής Στουδίου, ο οποίος ονομαζόταν, επίσης, Συμεών. Ο μοναχός αυτός έγινε από την αρχή ο πνευματικός του πατέρας. Όταν κατά το έτος 963 μ.Χ. πέθανε ο θείος του, ο Συμεών προσήλθε στη μονή του Στουδίου, όπου ζητούσε «τὸν ἐκ νεότητος αὐτοῦ χρηματίσαντα πατέρα πνευματικὸν καὶ διδάσκαλον». Ο ίδιος ο Όσιος Συμεών παρομοιάζει τον θείο του με τον Φαραώ, τη διαμονή του στον αυτοκρατορικό οίκο με την αιχμαλωσία των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο και τον πνευματικό του πατέρα με τον Μωυσή.

Κάποτε ο Γέροντάς του, του έδωσε ένα βιβλίο με τα συγγράμματα των Αγίων Μάρκου του Ερημίτου και Διαδόχου Φωτικής. Ζωηρή εντύπωση του προξένησε το ακόλουθο απόφθεγμα από το βιβλίο του Αγίου Μάρκου του Ασκητού, που είχε τον τίτλο «Περὶ Νόμου Πνευματικοῦ»: «Ἐὰν ζητᾷς ὠφέλεια, ἐπιμελήσου τὴ συνείδησή σου, κάνε ὅσα σοῦ λέει καὶ θὰ εὕρεις τὴν ὠφέλεια».

Ο Όσιος Συμεών ήταν σαν να άκουσε το λόγο αυτό από το στόμα του Θεού και άρχισε αμέσως να κάνει ότι τον πρόσταζε η συνείδησή του. Και αυτή, που είναι κάτι θεϊκό, τον παρακινούσε συνεχώς στα ανώτερα, έτσι ώστε αύξησε την προσευχή και την μελέτη του μέχρι την ώρα που άρχιζε να λαλεί ο πετεινός, δηλαδή μέχρι τα χαράματα. Σε αυτό τον βοηθούσε και η συνεχής νηστεία. Έτσι, ακόμα και πριν φύγει από τον κόσμο, ζούσε σχεδόν ασώματο βίο. Δεν του χρειάστηκε λοιπόν πολύς καιρός, για να εκδημήσει εντελώς από τα ορώμενα και να εισδύσει στα αόρατα θεία θεάματα.

Κάποια νύχτα, λοιπόν, που προσευχόταν και με καθαρό νου επικοινωνούσε με τον Θεό, είδε ξαφνικά να λάμπει άπλετο φως από τους ουρανούς και να κατεβαίνει προς αυτόν. Φώτισε τα πάντα και τα μετέβαλε σε μια ολοκάθαρη ημέρα. Καθώς ήταν και ο ίδιος τυλιγμένος από αυτό το φως, του φαινόταν σαν να εξαφανίσθηκε ολόκληρη η οικία μαζί με το δωμάτιό του, ενώ ο ίδιος είχε αρπαγεί στον αέρα, νιώθοντας σαν να μην είχε καθόλου σώμα. Κατάπληκτος από το μέγα τούτο μυστήριο κραύγαζε με μεγάλη φωνή το «Κύριε, ἐλέησον». Καθώς βρισκόταν μέσα σε αυτό το θείο φως, βλέπει στα ύψη του ουρανού μια ολόφωτη νεφέλη, άμορφη και ασχημάτιστη, γεμάτη από την άρρητη δόξα του Θεού. Στα δεξιά της έστεκε ο πνευματικός του πατέρας Συμεών ο Ευλαβής. Έμεινε σε αυτή την εκστατική κατάσταση για πολύ, χωρίς να αισθάνεται, καθώς βεβαίωνε αργότερα, εάν ήταν μέσα στο σώμα ή εκτός του σώματος. Όταν κάποτε εκείνο το φως σιγά - σιγά υποχώρησε, ήλθε στον εαυτό του και κατάλαβε πως βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο.

Μετά από αυτή τη θεωρία, ο Όσιος Συμεών ικέτευε συνεχώς το Γέροντά του να τον κείρει μοναχό.

Αλλά ο πνευματικός του πατέρας τον αναχαίτισε, επειδή ήταν νέος στην ηλικία και έτσι ο Όσιος επέστρεψε στην οικία του θείου του, όπου άρχισε με επιμέλεια να μελετά. Βαθιά εντύπωση απεκόμισε από τα έργα των Αγίων Μάρκου του Ασκητού και Διαδόχου Φωτικής, τα οποία έλαβε από τα χέρια του πνευματικού του.

Κατά το έτος 970 μ.Χ. ο Συμεών επισκέφθηκε τους γονείς του και τους ανακοίνωσε την κλίση του για τον μοναχικό βίο. Μάταια εκείνοι προσπάθησαν να μεταβάλλουν την απόφαση του μονάκριβου υιού τους. Η απόφαση του Συμεών ήταν σταθερή. Αρνήθηκε εγγράφως την πατρική περιουσία που του ανήκε και κατέφυγε στη μονή του Στουδίου. Λίγο αργότερα μεταβαίνει στη μονή του Αγίου Μάμαντος του Ξηροκέρκου, υπό τον ηγούμενο Αντώνιο, που βρισκόταν κοντά στη μονή του Στουδίου. Μετά από μία διετία εκάρη εδώ μοναχός, για να φωτίζει όλους τους πιστούς με το φως της γνώσεως, που φώτιζε τον εαυτό του. Όταν μετά από λίγο πέθανε ο ηγούμενος της μονής, ο Όσιος Συμεών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και με την ευλογία του Πατριάρχη Νικολάου του Χρυσοβέργη (984 - 995 μ.Χ.) και την έγκριση των μοναχών του Αγίου Μάμαντος, έγινε ηγούμενος της μονής.

Ως ηγούμενος ο Όσιος έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλές δυσάρεστες καταστάσεις. Όχι μόνο την κατεστραμμένη μονή, αλλά προ πάντων το ανθρώπινο στοιχείο. Η μονή παρομοιαζόταν με κατάλυμα κοσμικών και νεκρών σωμάτων. Και η μεν μονή ως οικοδόμημα κατελαμπρύνθηκε, η πνευματική όμως συγκρότηση των μοναχών απαιτούσε πολλές ανυπέρβλητες προσπάθειες. Η διδασκαλία του συνάντησε την μεγάλη αδιαφορία ορισμένης ομάδας μοναχών, οι οποίοι έφθασαν στο σημείο, κατά την διάρκεια μια πρωινής κατηχήσεως, να επιτεθούν κατά του Γέροντός τους. Κατά την ώρα της επιθέσεως ο Όσιος, «τᾶς χεῖρας δεσμεύσας πρὸς ἐαυτὸν καὶ εἰς οὐρανὸν ἄρας αὐτοῦ τὴν διάνοιαν, ἐπὶ χώρας ἄσειστος ἔστη, ὑπομειδίων καὶ φαιδρὸν ἀτενίζων πρὸς τοὺς ἀλάστορας».

Αυτό ήταν αρκετό να αφοπλίσει τελείως τους τριάντα εκείνους μοναχούς, οι οποίοι επέδειξαν αυτή την συμπεριφορά. Ο Πατριάρχης Σισίννιος ο Β' (996 - 998 μ.Χ.) προς τον οποίον κατέφυγαν αμέσως, για να δικαιωθούν προφανώς από αυτόν, εξεπλάγη από την μανία και τον φθόνο των ασύνετων μοναχών και διέταξε να εξορισθούν. Όμως ο Όσιος Συμεών παρακάλεσε θερμώς τον Πατριάρχη να τους συγχωρέσει.

Ο Όσιος, παρά τα πολλά καθήκοντά του στη μονή, εύρισκε καιρό να γράφει «τῶν θείων ὕμνων τοὺς ἔρωτες», τους «λόγους τῶν ἐξηγήσεων», τους «κατηχητικοὺς λόγους», τα «Πρακτικά, Γνωστικὰ καὶ Θεολογικὰ Κεφάλαια».

Δυσάρεστα ζητήματα εναντίων του Οσίου δημιούργησε ο σύγκελλος του Πατριάρχη, Μητροπολίτης Νικομήδειας Στέφανος. Αφορμή γι' αυτό ήταν η αγαθή φήμη του Οσίου. Επειδή ο σύγκελλος δεν μπορούσε να βρει στον βίο του Οσίου κάποια κατηγορία, στράφηκε προς το πρόσωπο του κοιμηθέντος ήδη Γέροντός του. Η κατηγορία του σύγκελλου ήταν ότι ο Όσιος υμνούσε τον πνευματικό του πατέρα ως Άγιο. Τελικά έπεισε την Σύνοδο να διερευνήσει το ζήτημα. Και μετά την διαδικασία αυτή, όλοι αναγνώρισαν, εκτός του σύγκελλου, το δίκαιο του Συμεών. Τότε ο σύγκελλος συνεργάστηκε με μοναχούς που εχθρεύονταν τον Όσιο και έκλεψε από τη μονή την εικόνα επί της οποίας είχε αγιογραφηθεί ο πνευματικός πατέρας του Οσίου μαζί με τον Χριστό και άλλους Αγίους. Ο Όσιος διατάχθηκε να προσέλθει στη Σύνοδο, για να απολογηθεί. Και πάλι βρέθηκε αθώος.

Ο Όσιος παρέμεινε επί είκοσι πέντε χρόνια ως ηγούμενος και το έτος 1005 μ.Χ. αποσύρθηκε σε ησυχαστήριο στο αντίπερα ερημόκαστρο της Χρυσουπόλεως, που εκαλείτο Παλουκητόν και ησύχαζε στη μονή της Αγίας Μαρίνας. Στην ηγουμενία τον διαδέχθηκε ο μαθητής του Αρσένιος. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1022 μ.Χ.

Η Σύναξη αυτού ετελείτο στη μονή του Στουδίου, στη μονή του Αγίου Μάμαντος και στη μονή της Αγίας Μαρίνας.

Για τη θεολογική του κατάρτιση και δεινότητα, ο Όσιος Συμεών ονομάσθηκε Νέος Θεολόγος, «ὁ Θεολόγος τοῦ φωτός» ή «ὁ Ἅγιος τοῦ φωτός». Κατά τις πνευματικές αναβάσεις του Αγίου, επιδιδόμενος στην ησυχία, ελευθερωνόταν από την ύλη, η γλώσσα του γινόταν γλώσσα πυρός, συνέθετε και θεολογούσε θείους ύμνους, γινόταν ολόκληρος πυρ, ολόκληρος φως και θεωνόταν κατά χάριν. Άλλοτε, μαρτυρείται ότι βρισκόταν επάνω στη γη και έχοντας τα χέρια υψωμένα και προσευχόμενος, ήταν «ὅλος φωτὸς καὶ ὅλος λαμπρότητος».

Από τις συγγραφές του σώζονται 92 λόγοι, 282 πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια, καθώς και θρησκευτικά ποιήματα. Για τη θεολογική του δεινότητα ονομάστηκε Νέος Θεολόγος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείαν ἔλλαμψιν, Συμεὼν Πάτερ, εἰσδεξάμενος, ἐν τὴ ψυχή σου, φωστὴρ ἐν κόσμῳ ἐδείχθης λαμπρότατος, διασκεδάζων αὐτοῦ τὴν σκοτόμαιναν, καὶ πάντας πείθων ζητείν, ἣν ἀπώλεσαν, χάριν Πνεύματος. Αὐτὸν ἐκτενῶς ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Άγιος Φίλιππος ο Απόστολος ένας από τους επτά Διακόνους



Ο Άγιος Φίλιππος καταγόταν από την Καισαρεία της Παλαιστίνης και ήταν διάκονος μεταξύ των επτά διακόνων της πρώτης Εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ (Πράξ. στ'). Επίσης, ήταν έγγαμος και είχε τέσσερις θυγατέρες, προικισμένες με προφητικό χάρισμα. (Πράξ. κα' 8-9).

Ο Φίλιππος, όμως, δε στάθηκε μόνο στην Ιερουσαλήμ. Πήγε στη Σαμάρεια και κήρυξε το Ευαγγέλιο, σαν γνήσιος και αυτός «Ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ πίστιν ἐκλεκτῶν θεοῦ καὶ ἐπὶ γνῶσιν ἀληθείας τῆς κατ' εὐσέβειαν» (Προς Τίτον, α' 1). Δηλαδή απόστολος του Ιησού Χριστού για να διδάξει μεταξύ εκείνων που εξέλεξε ο Θεός, την πίστη και την επίγνωση της αλήθειας, που οδηγεί στην ευσέβεια.

Εκεί στη Σαμάρεια, δια του κηρύγματός του βάπτισε χριστιανό και το Σίμωνα το μάγο. Έπειτα, ο Φίλιππος συνάντησε στο δρόμο του τον Ευνούχο της βασίλισσας Κανδάκης, και αφού τον κατήχησε, βάπτισε και αυτόν Χριστιανό. Κατόπιν, πήγε στις Τράλλεις της Μικράς Ασίας, όπου με τη διδασκαλία του έπεισε όλους σχεδόν τους κατοίκους της πόλης να πιστέψουν στο Χριστό. Ο Φίλιππος στην πόλη αυτή, αφού έκτισε και χριστιανικό ναό, παρέδωσε στο θεό την ψυχή του.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας χάριτος, πλήρης ὑπάρχων, διηκόνησας, τὴ Ἐκκλησία, ὡς Διάκονος Τοῦ Λόγου Ἀπόστολε, θεοσημείαις δὲ θείαις χρησάμενος, τῆς Σαμαρείας τὰ πλήθη κατηύγασας. Μάκαρ Φίλιππε, Χριστὸν τὸν θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

Άγιοι Ευλάμπιος και Ευλαμπία τα αδέλφια



Τα αδέλφια Ευλάμπιος και Ευλαμπία έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (296 μ.Χ.).

Ο διωγμός κατά των χριστιανών ήταν σκληρός και ανελέητος. Γι' αυτό, ο Ευλάμπιος και η αδελφή του Ευλαμπία κρύβονταν μαζί με άλλους χριστιανούς στο βουνό. Εκεί, ζούσαν καλλιεργώντας την προσευχή και τη μελέτη των Ιερών Γραφών.

Κάποια μέρα, ο Ευλάμπιος πήγε στη Νικομήδεια να προμηθευθεί τροφές. Αλλά οι ειδωλολάτρες τον αναγνώρισαν και αμέσως τον συνέλαβαν. Βέβαια, στην ερώτηση του βασιλιά αν πιστεύει στο Χριστό, ομολόγησε φανερά ότι είναι χριστιανός, οπότε τον έβαλαν μέσα σε ειδωλολατρικό ναό για να θυσιάσει με τη βία. Ο Ευλάμπιος, όμως, δια της προσευχής συνέτριψε το είδωλο του θεού Άρη. Και ενώ άρχισαν να τον μαστιγώνουν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, όρμησε η αδελφή του Ευλαμπία, και αφού τον αγκάλιασε, παρακάλεσε το Θεό να την αξιώσει να συμμαρτυρήσει με τον αδελφό της. Τότε έβαλαν και τους δύο σε ένα καζάνι με βραστό νερό. Αλλά δια θαύματος αυτοί δροσίζονταν, και έτσι βγήκαν σώοι και αβλαβείς. Αυτό έκανε να πιστέψουν στο Χριστό 200 ειδωλολάτρες, οι όποιοι μαζί με τον Ευλάμπιο και την Ευλαμπία αποκεφαλίστηκαν υπέρ της αλήθειας του Κυρίου.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Τῆς φύσεως θεσμῶ, συνημμένοι ἐνθέως, ὁμόψυχοι στερρῶς, ὡς ὀμαίμονες θεῖοι, αὐτάδελφοι Μάρτυρες, ἐν ἀθλήσει ὠράθητε, ὦ Εὐλάμπιε, σὺν τὴ σεμνὴ Εὐλαμπία, ὅθεν στέφανον, νικητικὸν δεδεγμένοι, ἠμᾶς διασῴζετε.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Οσία Πελαγία



Η Οσία Πελαγία ζούσε στην Αντιόχεια και ανήκε στην τάξη των ελαφρών γυναικών. Ήταν πόρνη. Η ζωή της ήταν βουτηγμένη μέσα στον οίστρο των αμαρτωλών ηδονών. Η ακολασία είχε πωρώσει τόσο τη συνείδησή της, ώστε καμιά έννοια μετανοίας να μη μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχή της. Επομένως, θα μπορούσε να πει κανείς, ήταν καταδικασμένη από την επίγεια ζωή της στο πυρ της κολάσεως. Όμως όχι! Ο πολυεύσπλαχνος Κύριός μας διαβεβαίωσε ότι «αι τελώναι και αι πόρνοι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού». Δηλαδή, οι τελώνες και οι πόρνες, που στην αρχή έδειξαν απείθεια στο Νόμο του Θεού, αλλά κατόπιν ειλικρινά μετάνιωσαν, προλαμβάνουν στη βασιλεία του Θεού εσάς, που μόνο με τα λόγια δείξατε υπακοή στο Θεό, στην πράξη όμως υπήρξατε απειθείς και άπιστοι.

Πράγματι η Πελαγία τυχαία σε κάποια σύναξη χριστιανών άκουσε θερμό κήρυγμα περί αγνότητας, του επισκόπου Νόννου. Τα λόγια του ήλεγξαν και συγκλόνισαν την ψυχή της. Με τη χάρη του Θεού, απαρνήθηκε την άσωτη ζωή της, πούλησε τα διάφορα κοσμήματά της και τα χρήματα διαμοίρασε στους φτωχούς. Αφού κατηχήθηκε και βαπτίσθηκε, μετά οκτώ μέρες πήγε στην Ιερουσαλήμ, όπου με σκληρή άσκηση πέρασε την υπόλοιπη ζωή της.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἐξ ἀκανθῶν καθάπερ ρόδον εὐῶδες, τὴ Ἐκκλησία Πελαγία ἐδείχθης, ταὶς ἐναρέτοις πράξεσιν εὐφραίνουσα ἠμᾶς, ὅθεν καὶ προσήγαγες, ὡς ὀσμὴν εὐωδίας, τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, τὸν σὸν βίον Ὁσία. Ὂν ἐκδυσώπει σώζεσθαι ἠμᾶς, παθῶν παντοίων, ψυχῆς τὲ καὶ σώματος.

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016

Άγιοι Σέργιος και Βάκχος



Οι Άγιοι Σέργιος και Βάκχος υπηρετούσαν στις στρατιωτικές τάξεις του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Τους διέκρινε μεγάλη ανδρεία στα πεδία των μαχών, αλλά και σωφροσύνη στην καθημερινή τους ζωή. Γι' αυτό και ο αυτοκράτορας τους απένειμε τα αξιώματα του πριμικηρίου της σχολής των Kεντηλίων και του σεκουνδουκηρίου, αντίστοιχα

Όταν έμαθε ότι οι δύο επίλεκτοι στρατιώτες του ήταν χριστιανοί, δεν ήθελε με κανένα τρόπο να το πιστέψει. Για να πεισθεί λοιπόν χειροπιαστά, οργάνωσε τελετές με θυσίες σε ειδωλολατρικό ναό και κάλεσε να παραστούν σ' αυτές οι Σέργιος και Βάκχος. Οι δύο χριστιανοί στρατιώτες αρνήθηκαν και ομολόγησαν το Χριστό με θαρραλέο φρόνημα. Εξοργισμένος τότε ο αυτοκράτορας, διέταξε και τους αφαίρεσαν τα διάσημα των αξιωμάτων τους. Έπειτα, αφού τους ενέπαιξαν και τους διαπόμπευσαν με διάφορους τρόπους, τους έστειλαν σε ένα σκληρό δούκα της Ανατολής, τον Αντίοχο. Αυτός με πρωτοφανή ωμότητα μαστίγωσε μέχρι θανάτου το Βάκχο. Στο δε Σέργιο, επειδή κάποτε τον είχε ευεργετήσει, πρότεινε, αφού αρνηθεί το Χριστό, να του χαρίσει τη ζωή. Η γενναία απάντηση του Σεργίου ήταν τα λόγια του Απ. Παύλου «Ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεὶν κέρδος» (προς Φιλιππησίους, α' 21). Σε μένα, είπε ο Σέργιος, ζωή είναι ο Χριστός. Αλλά και το να πεθάνω είναι κέρδος, διότι έτσι θα ενωθώ πλήρως με το Χριστό. Τότε, ο Αντίοχος αμέσως έδωσε διαταγή και τον αποκεφάλισαν.

Το 547 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός ανήγειρε στην Κωνσταντινούπολη λαμπρό ναό προς τιμήν των Αγίων Μαρτύρων Σεργίου και Βάκχου, τον επονομαζόμενο «Μικρή Αγία Σοφία», όπου και κατέθεσε τα Ιερά Λείψανά τους.

Στη Δύση πολλές πόλεις διεκδικούν Λείψανα των Μαρτύρων με πρώτη την Βενετία, όπου Λείψανα αποδιδόμενα σ’ αυτούς φυλάσσονται στο Ναό του Αγίου Πέτρου στο Καστέλλο. Τα Λείψανα αυτά έγιναν αντικείμενο αναγνωρίσεως το 1991 μ.Χ.

Στην Παβία, στη Μονή των Βενεδικτίνων του Αγίου Φίλικος, φυλάσσονται Λείψανα των δύο Μαρτύρων, δωρεά του Αυτοκράτορα Όθωνα Β’. Τα Λείψανα αυτά περιλαμβάνονται στα κειμήλια που έφερε μαζί της στη Δύση η σύζυγός του Βυζαντινή Πριγκίπισσα Θεοφανώ και για τον λόγο αυτό δεν υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με την γνησιότητά τους.

Σύμφωνα με μια άλλη παράδοση το 1152 μ.Χ., κατά την διάρκεια των Σταυροφοριών, ο Κόμης Γοφρέδος ο Ανδεγαβός μετέφερε Λείψανα των Μαρτύρων από την Συρία στα εδάφη του.

Λείψανα των δύο Μαρτύρων φυλάσσονται ακόμη και στο Ναό του Αγίου Μαρτίνου στο Heiligenstadt, όπως μαρτυρεί βούλα του Πάπα Παύλου Β’, του έτους 1469 μ.Χ. Τα Λείψανα αυτά κατά τους Βολλανδιστές μετεφέρθηκαν τον 13ο ή 14ο αιώνα μ.Χ. από την Συρία.

Λείψανα των Μαρτύρων φυλάσσονται ακόμη και στη Μονή του Wiessenburg της Βοημίας, απ’ όπου το 1354 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας Κάρολος Δ’ δώρισε μέρος τους στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Βίτου Πράγας.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τριάδος τῆς Ἁγίας ὀπλίται τροπαιοῦχοι, ἡ λαμπρὰ δυὰς τῶν Μαρτύρων, ὠράθητε ἐν ἄθλοις, Σέργιος ὁ θεῖος ἀριστεύς, καὶ Βάκχος ὁ γενναῖος ἀθλητής, διὰ τοῦτο δοξασθέντες περιφανῶς, προΐστασθε τῶν βοώντων Δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι δι' ὑμῶν, πάσιν ἰάματα.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Άγιος Θωμάς ο Απόστολος



Ο Άγιος Θωμάς ο Απόστολος ήταν μεταξύ των δώδεκα μαθητών του Κυρίου και ανήκε σε οικογένεια αλιέων. Ο Θωμάς, λοιπόν, μετά την Ανάσταση του Χριστού και την πρώτη εμφάνισή Του στους μαθητές, δυσπιστούσε σ' αυτά που του έλεγαν αυτοί. Αλλά ο Κύριος επανεμφανίστηκε στους μαθητές μέσα στο υπερώον, όταν μεταξύ τους βρισκόταν και ο Θωμάς. Τότε ο Κύριος προέτρεψε το Θωμά να ψηλαφήσει τις πληγές από τα καρφιά που Τον σταύρωσαν, και να μη γίνεται άπιστος, αλλά πιστός. Εκθαμβωμένος ο Θωμάς, προσκύνησε και ανεβόησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Η δε απάντηση του Κυρίου ήταν τέτοια, που θα διδάσκει όλους όσους θέλουν να δυσπιστούν στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Είπε, λοιπόν, ο Κύριος: «ότι εώρακάς με, πεπίστευκας, μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Δηλαδή, λέει ο Κύριος στο Θωμά, πίστεψες επειδή με είδες. Μακαριότεροι και περισσότερο καλότυχοι είναι εκείνοι, που αν και δεν με είδαν, πίστεψαν.

Η παράδοση αναφέρει ότι ο Θωμάς μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος πήγε και κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πέρσες, Μήδους και τους Ινδούς. Στην Ινδία, συνελήφθηκε από τον Βασιλία Mισδαίο, γιατί κατήχησε και βάπτισε τον γιό του Aζάνη, την γυναίκα του Tερτία και της κόρες του Mυγδονία και Nάρκα. Αφού τον φυλάκισε τον παρέδοσε σε πέντε στρατιώτες, οι οποίοι αφού τον ανέβασαν σε κάποιο βουνό τον θανάτωσαν δια λογχισμού. Έτσι, τον αξίωσε ο Θεός όχι μόνο να κηρύξει το Ευαγγέλιό Του, αλλά και να δώσει τη ζωή του γι' Αυτόν.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖος Ἀπόστολος, θεολογίας κρουνούς, ἐνθέως ἐξήντλησας, ἐκ λογχονύκτου πλευρᾶς, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἠμῶν. Ὅθεν τῆς εὐσέβειας, κατασπείρας τὸν λόγον, ἔλαμψας ἐν Ἰνδίᾳ, ὡς ἀκτὶς οὐρανία, Θωμὰ τῶν Ἀποστόλων, τὸ θεῖον ἀγλάισμα.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Αγία Χαριτίνη



Η Αγία Χαριτίνη άθλησε επί Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.). Υπήρξε δούλη του συγκλητικού Κλαυδιανού (ή Κλαύδιου).

Το 304 μ.Χ. κάποιοι την κατήγγειλαν στο Δομετιανό ως Χριστιανή κι εκείνος την κάλεσε σε ανάκριση παρουσία και του κυρίου της. Όταν η Αγία ομολόγησε μετά παρρησίας την πίστη της στον Χριστό, υπεβλήθη σε φρικωδέστατα μαρτύρια. Της ξύρισαν το κεφάλι αλλά δια θαύματος, αμέσως το κεφάλι της ξαναγέμισε μαλλιά. Έπειτα βάζουν το κεφάλι της σε κάρβουνα αναμμένα και χύνουν από πάνω ξύδι. Κατόπιν καίνε τα πλευρά της με αναμμένες λαμπάδες, και με μια πέτρα στο λαιμό τη ρίχνουν στη θάλασσα. Αλλά και πάλι ο Θεός την έσωσε. Τότε διατάχθηκε να πάει σε πορνείο. Η Χαριτίνη, όμως, προσευχήθηκε, και η αγνή ψυχή της παραδόθηκε πλέον στο ζωοδότη Θεό.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θεία χάριτι, κραταιωθεῖσα, κράτος ἤσχυνας, τῆς δυσσεβείας, Χαριτίνη ὑπὲρ φύσιν ἀθλήσασα ὅθεν χαρίτων πηγὴν ἀδαπάνητον, ὡς γλυκασμὸν ἀναβλύζεις τοὶς κράζουσι. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης

 
 
Ο Άγιος Διονύσιος καταγόταν από την πόλη των Αθηνών. Έζησε και μαρτύρησε τα χρόνια που αυτοκράτορας ήταν ο Δομετιανός. Διακρίθηκε για τη φιλοσοφική του κατάρτιση κα τη βαθιά του καλλιέργεια.

Αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και μέλος της Βουλής του Αρείου Πάγου. Το κήρυγμα όμως του Αποστόλου Παύλου άγγιξε την παιδευμένη και ευαίσθητη ψυχή του και βαπτίσθηκε. Αργότερα διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο των Αθηνών τον ευσεβή Ιερόθεο. Επιβραβεύθηκε από το θεό για τη χριστιανική του δράση με το χάρισμα να επιτελεί θαύματα.

Περιόδευσε σε πολλά μέρη της Δύσης, όπου κήρυξε τον ευαγγελικό λόγο και ερμήνευσε τις ιερές γραφές. Όταν έφθασε στο Παρίσι συνελήφθη και αργότερα αποκεφαλίσθηκε. Μαζί του μαρτύρησαν και δύο μαθητές του, ο Ρουστικός και ο Ελευθέριος. Ο ηγεμόνας της περιοχής έδωσε εντολή να μη θάψει κανείς τα άγια λείψανα των μαρτύρων, όμως κάποιοι χριστιανοί τα φύλαξαν και όταν δεν υπήρχε πλέον φόβος τα ενταφίασαν με τιμές.

Κατά την άποψη του Μιχαήλ Ι. Γαλανού «εἰς τὰ συναξάρια ὅμως, καὶ εἰς τὸ Μηναῖον αὐτὸ ἐν τῷ ἑορτολογίῳ τῆς τρίτης Ὀκτωβρίου, τελεῖται ἀνατροπὴ τῆς ἱστορικῆς... ἀληθείας» (Γαλανού Ι. Μιχαήλ, Οι βίοι των Αγίων, μην Οκτώβριος, Αθήναι 1951, σελ. 22). Σύμφωνα με τον παραπάνω συγγραφέα, η άποψη, κατά την οποία ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης μαρτύρησε στο Παρίσι, είναι εσφαλμένη.

Ο Άγιος Διονύσιος υπήρξε συγγραφέας πλήθους θεολογικών συγγραμμάτων, από τα όποια παραθέτουμε σε μετάφραση ορισμένα λόγια του, σχετικά με την Αγιότητα, τη Βασιλεία και την Κυριότητα του Θεού: «Αγιότητα, λοιπόν, είναι κατά τη γνώμη μας η καθαρότητα η ασημάδευτη από οποιοδήποτε μίασμα, η πλήρης και ολότελα άσπιλη. Βασιλεία είναι η τακτοποίηση κάθε ορίου, κάθε τάξης, κανονισμού, κατάστασης . Κυριότητα δεν είναι μόνο η υπεροχή πάνω στους χειρότερους, άλλο και η συνολική των καλών και αγαθών και πλήρης ολοκτησία, καθώς και η αληθινή και αμετάβλητη βεβαιότητα. Γι΄ αυτό και η κυριότητα ετυμολογείται από το "κύρος" και το "κύριο" και το "κυρίευαν". Θεότητα είναι η πρόνοια που θεάται τα πάντα και με τέλεια αγαθότητα "περιθέει" (περιέχει) και συνέχει τα πάντα, τα γεμίζει με τον εαυτό της και υπερέχει από όλα όσα απολαμβάνουν τα δώρα της πρόνοιας της» (Διονυσίου Αρεοπαγίτου, «Περί Θείων Ονομάτων». Εκδόσεις Π. Πουρναρό).

Περισσότερες και πιο συγκεκριμένες ιστορικές πληροφορίες για τη ζωή του Αγίου Διονυσίου δεν έχουμε πλην αυτών των λίγων που προαναφέραμε. Τα υπόλοιπα που αναφέρουν ορισμένοι Συναξαριστές ανήκουν στα πλαίσια της παραδόσεως και μόνο.

Ύστερα από την με αριθμ. 22/30 Σεπτεμβρίου 1999 μ.Χ. εγκύκλιο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, η μνήμη του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου συμπεριελήφθηκε να τιμάται επιπρόσθετα και στις 12 Οκτωβρίου όπου και ορίσθηκε να τιμάται η Σύναξη των εν Αθήναις Αγίων.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸ συνάναρχον Λόγον.
Ἀγρευβεῖς τῷ τοῦ Παύλου Πάτερ κηρύγματι, ὑφηγητὴς ἀνεδείχθης τῶν ὑπὲρ νοῦν δωρεῶν, διαvoiα ὑψηλὴ καλλωπιζόμενος, τῶν γὰρ ἀΰλων οὐσιῶν, τᾶς ἀρχὰς μυαταγωγεῖς, ὡς μύστης τῶν ἀπορρήτων, καὶ τῆς σοφίας ἐκφάντωρ, Ἱερομάρτυς Διονύσιε.

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Δωρεά Εικόνας του Ναυάρχου Θεοδώρου Ουσακώφ στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος



Το πρωί του Σαββάτου 1 Οκτωβρίου 2016 έγινε η υποδοχή στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας, της εικόνας του Ναυάρχου Θεοδώρου Ουσακώφ (Αγίου της Ρωσικής Εκκλησίας ), από τον Πρωτοσύγκελλο της Ι.Μ. Κερκύρας και Προϊστάμενο του Ιερού Προσκυνήματος Αρχιμ. Ιουστίνο Κωνσταντά, τον Πρωτοπρεσβύτερο Θωμά Κασταμονίτη και τον Διάκονο Γεώργιο Μπογδάνο.
Η εικόνα έγινε δωρεά στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος, για ευλογία των πιστών, από την Μορντοβίγια (Мордовия) της Ρωσίας.
Ο π. Ιουστίνος ευχαρίστησε την αποστολή από τη Ρωσία που έφερε στην Κέρκυρα την εικόνα, επισημαίνοντας τη μεγάλη συμβολή του Ναυάρχου Ουσακώφ στην αποκατάσταση του Αρχιερατικού Θρόνου της νήσου από Ορθόδοξο Ιεράρχη και τους δεσμούς της εν Χριστώ Ιησού αγάπης που συνδέουν την Κέρκυρα με τη Ρωσία.